رسول بهروش
عاشق کلیشه‌ها هستیم. اگر بند از بندمان جدا کنند، نمی‌توانیم برخی استدلال‌های کهنه را کنار بگذاریم یا حداقل موقع هزارمین تکرار آنها، چند لحظه به چفت و بست منطقی‌شان فکر کنیم. مقایسه کورکورانه مسابقات باشگاهی و ملی هم یکی از همین قصه‌هاست؛ چیزی که این‌بار به بهانه شکست ذوبآهن مقابل الاتحاد عربستان و حذف آخرین نماینده ایران از لیگ قهرمانان آسیا تکرار شد. بلافاصله بعد از دمیده‌شدن در سوت پایان بازی برگشت، عده‌ای یک مرتبه دیگر بازی «ما چقدر بدبختیم» را از سر گرفتند و دوباره پرسیدند وقتی تیم‌های باشگاهی ما سال‌هاست در حسرت قهرمانی آسیا می‌سوزند، چرا انتظار داریم تیم ملی موفق به انجام این مهم شود یا در جام‌جهانی از گروهش صعود کند؟ حالا شما هی بیا بگو برادر من، پدر من، جد من، شرایط و استانداردهای مسابقات باشگاهی با ملی فرق می‌کند و این دو‌تا اصلا قابل مقایسه نیستند، فایده ندارد که ندارد. نرود میخ آهنین در سنگ. همین امسال باشگاه‌های انگلیسی تمام اروپا را درو کردند؛ لیورپول قهرمان لیگ قهرمانان شد و چلسی لیگ اروپا را برد؛ پس چرا تیم ملی انگلستان خرق عادت نمی‌کند و بعد از سالیان دراز ناکامی، سری بین سرها درنمی‌آورد؟ اصلا شما صد‌هزار تا مثال دیگر بزن؛ کسی که نخواهد بفهمد، نمی‌فهمد. خلاص!
ذوبآهن، پرسپولیس، استقلال و بقیه هیچ ربطی به تیم ملی ایران ندارند. اینها در مسابقات باشگاهی با رقبایی مصاف می‌دهند که تا دندان مسلح‌اند. کل این فوتبال ورشکسته فکستنی را با همه ستاره‌های میلیاردی داخلی و وارداتی‌های 500یا 600هزار دلاری‌اش که بفروشیم، بعید است زور کشاندن یکی مثل ژاوی هرناندس به فوتبال ایران را داشته باشیم. قصه بقیه ستاره‌های دشمن هم کم‌وبیش همین است. مگر به خواب ببینیم که بازیکنانی مثل بغداد و سوما و عبدالرحمن در اوج فوتبال‌شان به ایران بیایند و برای ما بازی کنند. اینجا اگر تصادفا بازیکنانی مثل تیام و پاتوسی هم به پست‌مان بخورد، عرب‌ها روی هوا آنها را می‌قاپند. حتی سرمایه‌گذار اعظم این فوتبال یعنی جناب محمدرضا زنوزی که وعده می‌داد پای ستاره‌های رؤیایی را به ایران باز خواهد کرد، ته ته تلاش‌هایش به هافبک اسبق میلان رسید که او هم قلبش عیب داشت، وگرنه با ما کاری نداشت! دنیای فوتبال، دنیای پول است. باشگاه‌های ما پتانسیل دارند و اگر تلویزیون دولتی با گردن‌کلفتی حق پخش را نمی‌بلعید، شاید می‌توانستیم تحرکاتی داشته باشیم، اما الان دست‌مان بالاست و گاهی فلک و فردوس باید همدستی کنند تا مثل پارسال، یک نماینده در فینال آسیا داشته باشیم؛ کما اینکه پرسپولیس در سینه‌خیز تاریخی‌اش برای رسیدن به یک نیمه‌نهایی و یک فینال آسیا، حتی زورش نرسید امثال سروش رفیعی و وحید امیری را نگه دارد. بعد ما از کدام رقابت حرف می‌زنیم؟
اگر امسال می‌بینید عربستان 3نماینده در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان دارد، باید بدانید که این داستان از تابستان پارسال شروع شد؛ جایی که ولیعهد عربستان دستور پرداخت بدهی همه باشگاه‌ها و تجهیز تیم‌های مدعی را داد. در نتیجه النصر، الاهلی، الاتحاد و الهلال جمعا 120میلیون یورو خرج خرید بازیکنان جدید خارجی کردند که یکی از آنها همین رومارینیو، قاتل ذوبآهن بود. شما فکر می‌کنید ذوبآهن هرگز زورش خواهد رسید چنین بازیکنی بخرد؟ 120میلیون یورو یعنی بیش از هزار و 500میلیارد تومان؛ یعنی نصف یک اختلاس کهکشانی، یعنی بیشتر از کل گردش سالانه 2فصل فوتبال ایران. آن وقت یک عده منتظرند پرسپولیس، استقلال یا بقیه در آسیا ببازند و باز این ناکامی را به تیم ملی ربط بدهند و قصه حسین کرد شبستری تعریف کنند. شما یک فقره علیرضا جهانبخش 18میلیون پوندی را به یکی از باشگاه‌های ایرانی حاضر در لیگ قهرمانان آسیا اضافه کن، بعد می‌نشینیم با هم بحث می‌کنیم. چطور است؟
چرا این قصه نخ‌نما را تمام نمی‌کنید؟
همه این فوتبال را بفروشیم، یک «ژاوی» نمی‌توانیم بخریم
در همینه زمینه :
