دوبله زنده است

مسعود میر/ خبرنگار:

او صدای بسیاری از بزرگان سینماست.سینمادوستان ایرانی، هم پل نیومن را با صدای او می‌شناسند و هم مارلون براندو را و اینگونه است که صدای او به اندازه محبوب‌ترین هنرپیشه‌های تاریخ سینما محبوب است. چنگیز جلیلوند اما این روزها نه در اتاق دوبله که روی صحنه تئاتر مشغول است.صداپیشه و بازیگر 80ساله تا پایان پاییز درگیر «پدر» است؛ تئاتری به کارگردانی «محمود زنده‌نام» و براساس نمایشنامه‌ای از نمایشنامه نویس فرانسوی «فلوریان زلر». او که بارها تأکید کرده با اصرار عوامل نمایش حاضر به بازی در این نمایش شده به همشهری می‌گوید:« راستش الان که نتیجه کار را می‌بینم از اینکه دل به دریا زدم راضی‌ام و احساس می‌کنم در این برهه از زندگی‌ام هم خوشبختانه شرمنده نشدم و توانسته‌ام برگ برنده‌ای رو کنم.»

این صدای تئاتر است

«گمان می‌کنم سال 1339بود که من برای نخستین‌بار به‌عنوان بازیگر روی صحنه تئاتر رفتم. در همان تجربه اول قرار بود در کنار بازیگران نامداری چون منصور والامقام و توران مهرزاد و خیلی‌های دیگر مانند مصفا،  تهامی اسدزاده و ناصحی بازی کنم و واقعا تجربه عجیبی برای من بود.» جلیلوند درباره نام آن نمایش و کارگردانش هم چنین می‌گوید: «اگر اشتباه نکنم نام نمایش افیون و کارگردانش هم دکتر والا بود که به تازگی از فرنگ برگشته بود. الان که فکر می‌کنم باورم نمی‌شود که در آن سن و سال توانستم از پس نقش بربیایم و می‌گویم ‌ای کاش آن تئاتر ضبط می‌شد و آن را داشتم.»

می‌خواهند دوبله را حذف کنند

حرف‌های چنگیز جلیلوند درباره وضعیت دوبله در کشور و البته نمایش فیلم خارجی از این قرار است: «دوبله در هیچ جای دنیا منسوخ نشده و نخواهد شد فقط در مملکت ماست که خیلی‌ها دوست دارند دوبله را حذف کنند. متأسفانه عده‌ای از بازیگران هم که اتفاقا صداهای خوبی ندارند مدام درباره دوبله اظهارنظرهای عجیب می‌کنند. من سؤالم این است که اگر دوبله بی‌فایده است چرا در کمپانی‌های بزرگ دنیا هنوز برای صداپیشگی یک کاراکتر به اندازه دستمزد یک بازیگر درجه یک هزینه می‌کنند؟حتما دوبله مهم است که هنوز پابرجاست ولی در مملکت ما عده‌ای مدام ساز مخالفت‌های بی‌معنا کوک می‌کنند. من صددرصد با اکران فیلم خارجی موافقم و امیدوارم با این اتفاق بچه‌های بااستعداد دوبله مملکت بتوانند محک بخورند و البته توانایی‌شان را عرضه کنند.» جلیلوند معتقد است فعلا صنعت دوبله در یک وضعیت بدون استادی و به تبع آن مدام درجا زدن سیر می‌کند و باید فکری به حال آن شود.

مکث/صدای رنجوری

پرویز بهرام راوی جاودانه جاده ابریشم است. جادوی صدای او در صدها نقش چنان هر شنونده‌ای را جذب می‌کند که خبر ناخوش احوالی‌اش می‌تواند احوالات بسیاری از هواداران خودش و صدایش را مکدر کند. او که چند روزی است از بیمارستان مرخص شده شرایط جسمانی‌اش را اینچنین توصیف می‌کند: «بعد از چند روز مشکلات جسمانی و تحلیل رفتن وضعیت تمرکزم به اصرار خانواده به بیمارستان رفتم. راستش بعد از بیماری سخت 4سال پیش چندان مایل نبودم به بیمارستان بروم. بالاخره با تشخیص وجود لخته خون در مغز در بیمارستان ایرانمهر بستری و جراحی شدم. حالا هم چند روزی است که به یاری خدا شرایط بهتری دارم و در خانه استراحت می‌کنم.» او البته ضمن تشکر از معدود رفقای قدیمی مثل منوچهر والی‌زاده و منوچهر اسماعیلی که در تمام این روزها تنهایش نگذاشتند از دلتنگی‌اش برای دوبله می‌گوید و امیدوار است بتواند دوباره در اتاق ‌دوبله فعالیت کند.