محمدرضا حکیمی، مجموعه‌ای بود از ویژگی‌هایی که از دور احتمالا متناقض به‌نظر می‌رسد. از پیوند با سنت و تحصیل در سنتی‌ترین شکل مدرسه‌های دینی و شاگردی بسیاری از عالمانی که از بزرگ‌ترین نمایندگان سنت اسلامی- شیعی به شمار می‌روند تا حضور در مؤسسه‌هایی که از نمادهای ایران مدرن در دهه‌های 40 و 50 شمسی محسوب می‌شوند.