چند بار که مُشتک را روی کمان فرود می آورد، از کت و کول می افتد، گرد و خاک ندافی با کمان از حلاجی با چرخ برقی بیشتر است و تا وقتی پنبه های به هم چسبیده را «شاد» و «وشا» می کند، نفس و رمقی برایش نمی ماند ،اما انگار زخمه زدن مشتک بر کمان چوبی به همان اندازه که خستگی را توی رگ و پی اش ته نشین می کند به دلش هم آرام و قرار می دهد.