دَمَش از سویدای دل بیرون می‌آید و در انحنای ساز، پیچ و تاب‌خوران، پیش می‌رود. آنقدر که می‌شود سوزِ نوایی بر دلِ هر عاشق نشسته. او با شور بر ساز، می‌دَمَد و نوا با شوق به سماع درمی‌آید. گویی که حیات را در همین لحظه از زائو گرفته‌اند و اذانِ امید در گوشش، خوانده‌اند.