در میان پادشاهان، امرا، حاکمان و بزرگان قوم در ایران، اگر با ذره‌بین بگردیم کمتر از انگشتان یک دست را خواهیم یافت که در عین وجاهت سیاسی و شخصیت کاریزمای حاکمیتی، چنین جامع‌الاطراف باشند که بتوانند به‌عنوان یک ادیب، فیلسوف، فقیه و متکلم، حکمرانی و حکمروایی فرهنگی داشته باشند.