«گرچه می‌دانم نمی‌آیی ولی هر دم ز شوق/ سوی در می‌آیم و هر سو نگاهی می‌کنم» این بیت شعر وصف حال مادران و پدران چشم به راهی است که پاره تنشان را برای دفاع از میهن به جبهه فرستادند و اینک سال‌هاست که چشمانشان خیره به در مانده است.