گاهی تمام‌قد و مسئولیت‌پذیر مقابل مردم ظاهر شده‌اند به خاطر یک مشکل یا کوتاهی در انجام وظیفه خود و افراد تحت مدیریت‌شان به کلامی نرم و از سر تواضع از جامعه پوزش خواسته‌اند و در عمل هم مشکل و کوتاهی‌شان را رفع کرده‌اند؛ گاهی هم فرصت جبران از دست رفته بود و اظهار همدردی، شرمساری و فروتنی تنها دستمایه آنها برای دلجویی از مردم بود و همان عذرخواهی هم کم و بیش از سوی جامعه نجیب ایرانی پذیرفته شد.