​​​​​​​«حسن نیشابوری آمد. حسن نیشابوری آمد.» صدای رضاست که این جمله را می‌گوید. این‌ها را می‌گوید و با سرعت اما خیلی سخت از پله‌های آسایشگاه امید پایین می‌آید. دست و پاهایش تعادل ندارد. آب دهانش همین‌طور که حسن را صدا می‌زند، می‌ریزد. به قول اهالی آسایشگاه «ذهنی» است؛ معلول ذهنی. صدای حسن اما در گوشم می‌پیچد که نگویید «معلول». بگویید: «نعمت».