ایران که بنابه موقعیت طبیعی خود در میان دو دریای خزر و فارس قرار گرفته است حکم پل مرتفعی را دارد که رشته کوه‌های معروف به البرز و زاگرس در دوسوی آن مانع از تأثیر هوای مجاور در سطح برجسته و محصور داخلی آن شده و ناحیه را به‌صورت فلاتی خشک درآورده است که بر سر راه عبور امواج انسانی مهاجر از مناطق شمالی به سوی مناطق جنوبی قرارداشته و اینان را ناگزیر می‌ساخته که بر آن بگذرند تا به آسیای غربی و جنوبی در پی آب و دانه، سبزه و مسکن رهسپار شوند.