در باور مردم تهران، بهار سبز، تابستان قرمز، پاییز زرد و زمستان سیاه بود و زمانی که وسایل گرمایشی مناسب نبود، مردم تهران دل خوشی از سرما نداشتند و پاییز و زمستان برای آنها معنایی برابر با سرما، سختی و گاهی مرگ بود. اصطلاح «سر سیاه زمستان» هم همان زمان رواج پیدا کرد.