دیروز صحنه‌ای دیدم که بدجور فکرم را درگیر کرد همشهری! می‌خواستم مثل خیلی از وقت‌ها که برایت از کمی‌ها و کاستی‌ها می‌گویم، امروز هم یکی از هزاران دغدغه‌های ذهنی‌ام را برایت بازگو کنم و چشم در چشمت، همینطور که داریم خط ویژه را طی می‌کنیم و نشسته‌ایم وسط این اتوبوس که آن روز حساب کردم، 3ساعت از زندگی‌ روزمره‌مان در آن می‌گذرد، غر بزنم.

هر کسی در عمیق‌ترین جای ذهنش، یک پستویی دارد که در مواقع بحرانی به آن‌جا پناه می‌برد. آن‌جا می‌تواند بدترین احوال و سهمگین‌ترین و کمرشکن‌ترین حوادث را پشت سر بگذارد.

اگر ساکن مرکز تهران باشید ساعت خوابتان دست خودتان نیست. شهر است که ساعت خواب شما را تعیین می‌کند. بهتر است به شب‌زنده‌داری فکر نکنید و خیلی زود به رختخواب بروید.