اسکله چوبی بود. سست مثل چهار‌پایه زهوار دررفته مدرسه  که زیر پای هیچ آدم و ریسه‌ای در روز‌های میانه بهمن‌ماه تاب نمی‌آورد و از بس تق و لق بود از بالایش به پایین سکندری می‌خوردیم. خانه ما درست جایی میان مرز کویر و دریا بود. آقای بازیگر، همسایه‌ پیرمان هر روز صبح مثل نجار سر کوچه یک مشت میخ در دهانش می‌ریخت و برای تعمیر اسکله با چکش به جانش می‌افتاد. سال‌ها بود که دریا داشت پس می‌رفت و او به ازای هر سال از عمرش تکه چوب جدیدی به اسکله می‌افزود.