نوستالژی روی بوم

سحر جعفریان‌عصر-  ‌روزنامه نگار

همه‌‌شان خاطره شده‌اند و نوستالژی؛ «یه دقیقه جنب نخورید، پلک هم نزنیدها... بگید سیب... یک، دو، سه... و فشردن دکمه شاتر دوربین آنالوگ»، «نه‌نه‌جون چندتا از اون شمعدونای گلدون سفالی دور حوض رو وردار بذار لب طاقچه پنجره خونه‌... شاید یه هوا دلمون باز شه»، «توپ پلاستیکی باس 3لایه باشه تا گل‌کوچیک حال بده»، «اوستاجون، نمی‌دونم چرا یهو قفل کرد و ندوخت... چرخ مارشاله، گرونه... از این مُفت‌مُفتکی‌ها نیست که ناغافل ماسوره و ماکوش کار نکنه»، «باد پنکه نفتی‌ها کجا و خنکی این ناسیونال از آب گذشته، کجا؟»، «با یه دستت گوشی تلفن قورباغه‌ای رو وردار و با دست دیگه‌ات شماره‌گیر گردونش رو بچرخون... با این ژست عکست مکش‌مرگ‌ما میشه» و چند وسیله پرکاربرد دیگر که اغلبشان برای آدم‌های دهه پنجاهی و شصتی مصرفی بودند و کمی‌شان هم لوکس و اسباب پز و ادا محسوب می‌شدند. مصرفی یا اطواری، حالا شکل و تصویر همه آنها با رنگ روغن و گواش به رئال و مدرنیته، موضوع نقاشی بوم‌های پارچه کتان و کرباس 34هنرمند شده‌اند که از سر دیوارکوبی‌شان در گالری «گل‌های داوودی» خیابان نجات‌اللهی، نمایشگاه «خاطرات روزهای گذشته» دایر خواهد شد.

چندتا تیله رنگی، یک دوربین آنالوگ و پنکه پره لب‌پر
3‌ماه پیش بود که استاد کهنه‌کار، رؤیا خدابخشی به گوش‌ هر 34هنرجویش خواند: «یه نمایشگاه نقاشی برای نوستالژی‌بازی راه‌بندازیم با نقاشی وسایل و ابزاری که پدربزرگا و مادربزرگامون باهاشون خاطره دارن... مردم دوست دارن و استقبال می‌کنن...». طنز را چاشنی حرف‌هایش می‌کند: «غریبه که بین‌مون نیست... احتمال می‌دم خودمون هم با بعضی‌هاشون خاطره داشته باشیم.» 33نفر از هنرجوها خانم هستند و از چاشنی جمله آخر انگار که معذب می‌شوند و یک نفرشان هم پوریا که 27سال دارد و ریز‌ریز می‌خندد. حق با استاد بود و تعداد قابل‌توجهی‌شان خاطره داشتند؛ از تیله‌های رنگی، دوربین‌های آنالوگ با حلقه فیلم‌های 24 و 36تایی، از پره‌های لب‌پر پنکه‌های رومیزی، شماره‌گیرهای گردان تلفن‌های کلاسیک و حتی آن شمعدانی‌های پرپشت که یا پله‌چین بودند یا دور حوض‌چین.

های‌های و وای‌وای پای خاطرات هر تابلو
هنرجویان از چند روز بعد از حرف‌های درگوشی و شوخ استاد، دست به پالت رنگ و قلم‌مو بردند.
 میان آنها، ساحل 15ساله هم هنرنمایی کرده و می‌کند با آنکه هیچ خاطره‌ای حتی دور و تار از هیچ‌یک از وسایل نوستالژیک که استاد، خیال برپایی نمایشگاه با نقاشی‌هایشان را داشت، ندارد. درعوض، ثریا خانم 55ساله که او نیز به قدر تابلویی 50در 70سانتی‌متر، سهم در برپایی نمایشگاه خاطرات روزهای گذشته دارد با توجه به عدد سن و سالش، یاد بسیاری از وسایل دهه‌های 50 و 60 را پس ذهن خود نگه داشته‌است؛ یادهایی که به نقاشی‌اش جان می‌بخشد و غریب نیست که بازدیدکنندگانی پای تابلویش به «های‌های و وای‌وای» بایستند.