رمضان دوست داشتنی

فاطمه عباسی

رمضان ‌ماه برکت است، ‌ماه نوستالژی اذان موذن‌زاده اردبیلی، سفره‌های افطاری، مهمانی‌های خانوادگی، بساط زولبیا و بامیه و ‌آش رشته، ترافیک قبل از افطار و گل‌کوچیک‌های شبانه که هر سال تکرار می‌شود. این ویژگی خاص‌ ماه رمضان است که همه را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. انگار آدم‌ها ناخودآگاه حال دیگری می‌شوند، آمار جرم و جنایت و دزدی پایین می‌آید و خلافکارها هم یک‌ ماه بساط‌شان را جمع می‌کنند. در این ‌ماه است که مهربان‌تر می‌شویم و زبان‌مان خواسته و ناخواسته کمتر می‌جنبد. حواس‌مان به رفتارهای‌مان و آدم‌های اطراف‌مان بیشتر جمع می‌شود. ماه رمضان خیلی از ما آدم دیگری می‌شویم، اما به محض تمام شدن ‌ماه و خوردن نخستین صبحانه همه‌‌ چیز تمام می‌شود و روز از نو، روزی از نو. همه آن مهربانی نسبت به آدم‌ها با یک دقیقه ماندن توی ترافیک از یادمان می‌رود و همه آن سیر و سلوک تعطیل می‌شود تا رمضان بعدی.
قصه ما قصه زولبیاست.‌ ماه رمضان که می‌شود برایش صف می‌کشند و کلی محبوب می‌شود. ولی کافی است هلال‌ ماه شوال رویت شود، آن وقت است که خیلی هم به درد کسی نمی‌خورد.

این ویژگی خاص‌ ماه رمضان است که همه را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. انگار آدم‌ها ناخودآگاه حال دیگری می‌شوند