معلمی در دل طبیعت
عاشق که باشی نه تحمل رنج‌ها و سختی‌ها برایت دشوار و نه کمبودها و کاستی‌ها خوره جانت می‌شود، فقط دل می‌سپاری به آرزوهایت. عشقی از جنس معلمان عشایر که برای آموزش بچه‌های مدرسه‌ای نه بود و نبود ساختمان برایشان اهمیت دارد نه کلاس‌های درس مجهز. تنها مسئله‌ای که در اولویت‌شان است عقب نماندن بچه‌های عشایر از درس است. سقف کلاس‌شان آسمان آبی است و همه آرزوی‌شان باسواد شدن دانش‌آموزانی که شاید تعدادشان به‌اندازه انگشت‌های یک دست هم نیست، اما آنها هرگز فراموش نمی‌کنند که معلم اند. حالا می‌خواهد به بهانه درس دادن به بچه‌های مدرسه‌ای خانه‌‌آنها چادری کهنه و رنگ رو رفته کنار مدرسه بی‌در و پیکر ایل باشد یا کلاس درسشان میز و نیمکتی محدود در میانه دشتی سرسبز.
