چه شمع‌ها که خاموش شدند

ثریا عبداللهی، مسئول تشکل مادران فراموش شده در مراسم رونمایی از این مستند با اشاره به داغ و حسرت مادران گفت:«من مادرم و این مادران درد ویژه‌ای در دل خود دارند. بچه‌های ما جایی گرفتار هستند که نمی‌توانیم بگوییم آنها کجا هستند و این درد بی‌درمان ماست. خیلی از مادران چشم انتظار از دنیا رفتند. مثلاً می‌توانم از مادر «آتابای» نام ببرم که فرزندش بعد از 35سال بازگشت، اما آن مادر دیگر نبود. این درد بزرگی است که هیچ وقت نتوانستیم آشکار کنیم؛ شاید هم آشکار شده اما گوش شنوایی نبوده است. سؤال من این است که چرا نهادهای حقوق بشری از این دردها عبور می‌کنند؟ این دردها ما را پیر کرده است. پدر چشم انتظار «محمدمهدی» هر روز درب منزل خود می‌نشیند و این طرف و آن طرف را نگاه می‌کند تا وقتی فرزندش از راه رسید او را در آغوش کشد.
مهین توکلی با همسرش ۴ سال با من در اشرف بوده وپسر بسیجی‌اش گرفتار این فرقه شده بود. همسرش قلبش با باتری کار می‌کردو متأسفانه فوت کرده و خودش هم به‌شدت بیمار و ناتوان است. خانم فروزنده هم همینطور و خیلی از مادران که فرصت نیست اسمی از آنها ببرم اما بدانند که یادشان هستم.»