ما 25‌تیر می‌زنیم رقبا 200‌تیر!

هانیه رستمیان برای دومین‌بار قرار است بازی‌های المپیک را تجربه کند. او در بازی‌های توکیو پرچمدار بود و برای بازی‌های پاریس هم نخستین سهمیه را گرفت. رستمیان در روزهایی به سهمیه رسید که تیراندازی شرایط خوبی نداشت. بعد از اینکه تیم ملی نتوانست به مسابقات قهرمانی جهان کره‌جنوبی برود، درهای اردوی هانوفر هم روی تیم بسته شد. بدتر از همه اینکه مشکل همیشگی هم همراه تیراندازان بود. این جمله رستمیان تفاوت تیراندازان ایران را با بقیه نشان می‌دهد: «ما روزی 25تیر می‌زنیم و بقیه رقبا حداقل 200تیر.» رستمیان در المپیک توکیو دهم شد، حالا برای پاریس آرزوهای بزرگ‌تری دارد.

   در 3دوره بازی‌های المپیک، تیراندازی نخستین سهمیه را برای ایران می‌گیرد. مسابقات گزینشی زودتر شروع می‌شود یا دلیل دیگری دارد؟
دوره قبل نجمه خدمتی نخستین سهمیه را گرفت و در بازی‌های لندن هم مه‌لقا جام‌بزرگی به نخستین سهمیه رسید. این دوره نخستین مسابقه‌ گزینشی که در همه رشته‌ها برگزار شد، مسابقه تیراندازی بود اما دوره‌های قبلی نخستین مسابقه تیراندازی نبود. این دوره هم با اینکه سطح مسابقه خیلی بالا بود ولی توانستیم به سهمیه برسیم. مسابقات قهرمانی جهان بعد از المپیک بالاترین سطح را دارد. با توجه به اینکه نخستین انتخابی بود، تعداد شرکت‌کنندگان زیاد بود و همه با آمادگی بالا آمده بودند. به‌خاطر همین اصلا سهمیه‌ای پیش‌بینی نشده بود. در تپانچه بادی بیشتر از 25متر شانس داریم ولی من در 25متر سهمیه گرفتم.

   قبل از مسابقات مصر، تیم ملی اردوی تدارکاتی هانوفر و مسابقات جهانی کره‌جنوبی را از دست داد. این اتفاقات چقدر در کار شما تأثیر داشت؟
خیلی تأثیر داشت. رقبای ما در اردوها و مسابقات مختلف شرکت کرده بودند. شرایط مسابقه را داشتند و آماده بودند. اما ما شرایط خوبی نداشتیم. نه خوب تمرین کرده بودیم و نه مسابقه داده بودیم. در رنکینگ جهانی هم افت کرده بودیم. از نظر آمادگی اصلا با بقیه قابل مقایسه نبودیم.

   چرا شما توانستید سهمیه بگیرید و بقیه نتوانستند؟ با توجه به طلایی که جواد فروغی در بازی‌های المپیک توکیو گرفته بود، حداقل ذهنیت جامعه این بود که او بهتر از بقیه نتیجه می‌گیرد.
من آماده بودم. 25متر به آمادگی بدنی بالا نیاز دارد و با تمریناتی که کرده بودم، آمادگی‌ام را بالا برده بودم. فشار روی بچه‌ها بالا بود، با این حال بچه‌ها خیلی خوب نتیجه گرفتند. امیرمحمد نکونام با سهمیه 0.5امتیاز فاصله داشت. او در تفنگ بادی ششم شد، اگر پنجم می‌شد می‌توانست سهمیه بگیرد. سجاد پورحسینی در تپانچه با یک اختلاف امتیاز به فینال نرسید. با توجه به قوانینی که بود، اگر فینالیست می‌شد، شانس مدال‌آوری‌اش خیلی بالا بود. متأسفانه این اتفاقات خیلی رسانه‌ای نشد. در تپانچه تیمی مردان نقره گرفتند و زنان برنز. این مدا‌ل‌ها در مسابقات جهانی خیلی باارزش بودند. فقط مهم گرفتن سهمیه نبود. این مدال‌ها هم ارزشمند بودند ولی دیده نشدند.

   نگفتید؛ شما چه شرایط ویژه‌ای در مقایسه با بقیه نفرات تیم ایران داشتید که توانستید به سهمیه برسید؟
خارج از اردوی تیم ملی خودم بدنسازی انجام می‌دادم. 25متر هم بدن قوی می‌خواهد و هم ذهن قوی. من زیرنظر خانم سبزی تمرینات بدنسازی داشتم. مدتی است که تیم ملی روانشناس دارد. با آقای قاضی‌عسگر هم روی ذهنم خیلی کار کردم.

   گفتید تیم نتایج خوبی گرفت اما دیده نشد. خیلی‌ها نمی‌دانند شما در بخش سرعت از 300امتیاز به 299امتیاز رسیدید. چرا اتفاقات این رشته خیلی به چشم نمی‌آید؟
مشکل اصلی این است که مسابقات ما از تلویزیون پخش نمی‌شود. نه‌تنها فینال مسابقات قهرمانی جهان مستقیم پخش نمی‌شود که حتی حاضر نیستند یک‌هفته یا 10روز بعد مسابقات را پخش کنند. حداقل اگر فینال مسابقات جهانی را پخش کنند، همه تیراندازان دیده می‌شوند و هم مردم با این رشته آشنا می‌شوند.

   در توکیو پرچمدار بودید و دهم شدید. در پاریس دنبال چه هستید؟
در توکیو با یک دهم اختلاف امتیاز نتوانستم به فینال بروم و دهم شدم. تلاش می‌کنم روندی را که دارم ادامه بدهم و با جدیت تمرین ‌کنم. در نخستین فرصت سهمیه را گرفتم و با خیال راحت تمرین می‌کنم و به مسابقات می‌روم. تجربه ارزشمند المپیک توکیو را هم دارم و سعی می‌کنم عملکرد بهتری در پاریس داشته باشم و به اهدافم برسم. هر ورزشکاری برای مدال المپیک تلاش می‌کند و من هم همینطور. البته شرایط تیراندازی با بقیه رشته‌ها متفاوت است. در تیراندازی روز مسابقه مشخص می‌شود که چه‌کسی مدال می‌گیرد.

   در توکیو تیراندازی طلا گرفت و حالا توقع از این رشته بالا رفته است. این انتظارات بیشتر تأثیر منفی می‌گذارند یا مثبت؟
همیشه از همه ورزشکاران انتظارات بالاست، از همه این توقع می‌رود که اسم ایران بالاتر از همه اسم‌ها باشد. برای من فرقی نمی‌کند انتظار بالا باشد یا نه. من کار خودم را انجام می‌دهم و سعی می‌کنم تأثیر منفی را کنار بگذارم و تأثیرات مثبت را بگیرم.

   مشکلات همیشگی هم که همچنان پابرجاست.
متأسفانه بله. ما فشنگ و سلاح خوب نداریم. این مشکل فدراسیون نیست، مشکل تحریم است. وقتی من در بخش سرعت امتیاز299 را ثبت کردم، خیلی از کشورهایی که شرایط ما را می‌دانستند تعجب می‌کردند. مسئولان باید برای این مشکلات فکری کنند.

   در یک روز تمرینی شما چند فشنگ می‌زنید و متوسط تیرهایی که رقبا می‌زنند چند عدد است؟
قبل از مسابقات قهرمانی جهان مصر ما روزی 25فشنگ می‌زدیم و بقیه تمرینات خشک بود. نزدیک مسابقه تعداد فشنگ‌ها به 50‌عدد رسید. با همان 50فشنگ هم تا می‌خواستیم گرم شویم تیرها تمام می‌شد. رقیبان ما حداقل روزی 200فشنگ می‌زنند. این مشکل هنوز هم هست.

   هیچ راهی برای حل شدنش نیست؟
فقط باید اردوهای برون‌مرزی داشته باشیم. اگر قبل از هر مسابقه جهانی، آسیایی و به‌خصوص بازی‌های المپیک بتوانیم خارج از ایران اردو داشته باشیم، هم می‌توانیم آنجا تیر بزنیم و هم اینکه موقع برگشت به ایران با خودمان فشنگ بیاوریم.

   جایزه 50میلیون تومانی سهمیه را گرفتید؟
نه هنوز، فقط خبرش را شنیده‌ام. قرار است جلسه بگذارند و پاداش را هم بدهند.


مشکل اصلی این است که مسابقات ما از تلویزیون پخش نمی‌شود. نه‌تنها فینال مسابقات قهرمانی جهان مستقیم پخش نمی‌شود که حتی حاضر نیستند یک‌هفته یا 10روز بعد مسابقات را پخش کنند