سال‌ها پیش پرسیده بود: «ای که تو دادی جانم / گو به من تا کی بمانم / آدمی چون آدمک / مخلوقی سرگردان / چون آدمک، زنجیر بر دست و پایم / از پنجه تقدیر / من کی رهایم» و حالا رها شد؛ از پنجه تقدیر، از وانفسای موسیقی ایران؛ وانفسایی که سال‌ها بود او را تنها در تعارفات، گرامی می‌داشت.