دغدغه تئاتر قزوین برای تولید فکر

یاسر عبدی‌پور|  قزوین-خبرنگار:


مدت‌هاست که گروه هنری «ژاو» و سرپرست آن، میثم ملازینل، در قزوین فعالیت می‌کنند. هر وقت سراغ میثم ملازینل و گروه نمایشش را بگیرید در حال کار و آماده‌سازی اجرا هستند و هر سال اجراهای خوبی را برای عموم و جشنواره‌ها ارائه می‌کنند. آنها هم مشکلاتی از جمله سالن‌های فرسوده، کم بودن فضاهای تبلیغاتی و جذب مخاطب را مانند بقیه فعالان این عرصه داشته‌اند اما با تلاش‌های فردی وجمعی توانسته‌اند اتفاقات خوبی را برای خودشان و هنرهای نمایشی شهرمان رقم بزنند. در ادامه گفت‌وگوی همشهری را با میثم ملازینل می‌خوانید: 


چطور شد که گروه تئاتر «ژاو» تشکیل شد؟

هسته مرکزی گروه تئاتر «ژاو» سال 81 شکل گرفت. من، «میثم گودرزی»، «محمد قوی‌دل» و تعدادی از دوستان تولیدات مشترکی داشتیم. به این شکل که من کار اجرا می‌کردم، آقای قوی‌دل برای من بازی می‌کرد یا اگر او اجرا داشت من برای او کار می‌کردم ولی شکل گروهی نداشتیم و مدتی به این شکل گذشت. 

ما همواره این دغدغه را داشتیم که یک گروه واحد را تشکیل بدهیم و به صورت ثابت بتوانیم با هم کار کنیم. سال 90 ما با این تصمیم جدی جمع شدیم و سال 91 اولین خروجی این گروه تئاتر شد «تئوری دوست داشتن» نوشته «اصغر حبیبی» که من کارگردانی کردم و «میثم گودرزی» و «سحر آقاسی» و «ابوالفضل قربانی» در آن بازی کردند. این نمایش در جشنواره استانی برگزیده شدیم و توانستیم عناوین خوبی هم کسب کنیم. در جشنواره منطقه‌ای هم چند جایزه اصلی را برنده و متوجه شدیم که با جمع شدن و روحیه کار جمعی و درک متقابل می‌شود کارهای بزرگی کرد.

بزرگ‌ترین دستاوردهایی که گروه شما طی فعالیت‌های مستمر خود کسب کرده چه بوده؟ 

 مهم‌ترین دستاورد ما تشکیل گروهی بود که در آن حرف هم را می‌فهمیم و دغدغه مشترک داریم. این‌که چقدر تولید داشتیم و چقدر جایزه گرفتیم برای من در مراحل دیگر مطرح می‌شود. گروه ما امروز عنوانی دارد و در سطح کشوری شناخته شده است و تماشاچی خاص خودمان را داریم. بعد از سال 91 هر سال تولیدات منظم و برنامه‌‌ریزی شده خود را داشته‌ایم و هر سال در جشنواره استانی قزوین حضور پررنگی داریم. به صورت ثابت در خیلی جشنواره‌های مهم و ملی و منطقه‌ای شرکت می‌کنیم، از جمله جشنواره تئاتر لاله‌های سرخ و تئاتر رضوی و جشنواره تئاتر تجربه تهران و... سعی کردیم فضاهای مختلف را تجربه کنیم. حضور ما در جشنواره‌ها دستاوردهایی برای ما داشت. مهم‌تر این‌که ما توانستیم دیدگاه خودمان و اعضای گروهمان را با دوستان استان‌های دیگر در میان بگذاریم و از این طریق دوستان تئاتری در سراسر کشور پیدا کردیم که بده‌بستان فرهنگی و هنری با این دوستان داریم. از همین استفاده کردیم تا خوداتکایی در اجرا را در شهرهای دیگر داشته باشیم.

 شما برای اجراهای خود سرمایه‌گذار پیدا کرده‌اید. با توجه به این‌که مشکلات تئاتر در شهر ما زیاد است، چطور موفق به این کار شدید؟

امروز گلایه کردن هیچ کمکی به ما نمی‌کند، وقتی ما گروهی تشکیل می‌دهیم باید آن گروه برای خودش هدف مشخص کند و خودش برای رسیدن به اهداف خودش تلاش بکند و موانع را پشت سر بگذارد. ما با همین روال تجربه‌های خوب و بد داشتیم؛ در جاهایی شکست خوردیم و در جاهایی موفق شدیم. ماحصل حضور ما در جشنواره‌ها و اجراهای عمومی در قزوین و چند شهر دیگر این بود که بالاخره توانستیم یک سرمایه‌گذار خصوصی را که البته از اهالی هنر هم نبود، جذب کنیم. این سرمایه‌گذار در حال حاضر هم حامی مادی معنوی ما است و هم شرایط را برای حضور سرمایه‌گذاران دیگر به وجود آورد تا جایی که من در 2 سال گذشته چندین پیشنهاد سرمایه‌گذاری داشتم. 

من با استفاده از روابط عمومی و دایره وسیع ارتباطات خودم و روابط دوستانه‌ای که برقرار می‌کردم توانستم سرمایه‌گذار جذب کنم و آنها این ریسک را پذیرفتند اما امروز از جانب آنها یک ریسک نیست و یک تمایل است و تمایلشان هم تشدید شده است. البته ما بااحتیاط بیشتری حرکت می‌کنیم و هر ساله جشنواره‌های مختلفی را تجربه می‌کنیم و اجراهای عمومی از مهم‌ترین اولویت‌های ماست.

برای جذب مخاطب با توجه به کم بودن فرصت‌های تبلیغاتی چه تلاشی کرده‌اید؟

جا انداختن اسم گروه و به نوعی برندسازی اقدامی بوده که ما داشته‌ایم. گروه تئاتر ژاو با اجراهای منظم و باکیفیت تماشاچی خود را پیدا کرده است و وقتی در سال یک تا دو اجرای عموم داریم تماشاچی منتظر کارهای بعدی ما است و ما را دنبال می‌کنند. البته چند گروه دیگر هم در قزوین به همین صورت فعالند.

 ما بیشتر خودمان برای جذب مخاطب تلاش کردیم و رضایت آنها همیشه برایمان مهم بوده است. گاهی می‌گفتند ما بیش از توان کار می‌کنیم و جشنواره‌زده هستیم ولی ما کار خودمان را کردیم. ما اگر قرار بود نسبت به صحبت‌های دیگران واکنش نشان دهیم انرژی‌مان هدر می‌رفت. ما فقط کار تولید و تمرین کردیم که مهم‌ترین قسمت زندگی اعضای گروه مرا تشکیل می‌دهد و از عوامل موفقیت ما همین دغدغه‌مندی آنهاست.


نق نزنیم 

میثم ملازینل درباره حمایت مسئولان از هنر چیست، می‌گوید: شرایط اجتماعی و عرفی و فرهنگی ما در ایران مستلزم این است که هنر از دیدگاه دولت مورد حمایت قرار بگیرد. چرا؟ چون بسترهای فرهنگی، هنری در کشور ما مدل متفاوتی با کشورهای دیگر دارد.

 نگاه ما نگاهی هویتی است و براساس باورهای ما شکل گرفته است اما به هیچ وجه معنای این را نمی‌دهد که گروه‌های هنری بدون حمایت دولتی نمی‌توانند کار کنند. باید با توجه به جایی که داریم زندگی می‌کنیم و شرایط موجود این قدرت تشخیص را داشته باشیم که چه ظرفیت‌هایی وجود دارد و چه ظرفیت‌هایی باید ایجاد شود. در تهران گروه‌هایی هستند که خصوصی کار می‌کنند و در سالن‌های خصوصی‌شان هم اجرا می‌کنند. 

حالا ما که در قزوین سالن مناسب نداریم و سرمایه‌گذاران هم سراغ ایجاد سالن تئاتر خصوصی نرفته‌اند باید دنبال این باشیم که با استفاده از همین فضاهای موجود ارتباطمان را با مردم حفظ کنیم و از نق‌زدن فاصله بگیریم. شرایط شهر به شهر متفاوت است. باید ظرفیت‌شناسی در گروه‌ها افزایش یابد. ما سال گذشته با نمایش «دوئت تنهایی» موفق شدیم سرمایه‌گذار خصوصی پیدا کنیم ولی ضمنا تمام تلاشمان را هم کردیم تا از حوزه هنری، اداره فرهنگ و ارشاد و انجمن نمایش قزوین کمک گرفتیم. اینها تناقضی با هم ندارند.