سندروم اقتصادی

بهروز علیشیری، رئیس سازمان سرمایه‌گذاری خارجی در دولت ماضی گفته است که باید جریان خروج سرمایه از کشور به‌عنوان یک سندروم اقتصادی بسیار جدی گرفته شود. البته او به موضوع خالص حساب سرمایه اشاره کرده و گفته است: خروج سرمایه از کشور در برابر ورود سرمایه به کشور، یک شاخص مهم برای تعیین سلامت اقتصادی و کشش‌پذیری کسب‌وکار است. آمارهای رسمی کشور نشان می‌دهد که خالص حساب سرمایه در سال۱۳۹۲ قریب منفی ۹میلیارد دلار بوده که در سال۱۳۹۶ به قریب منفی ۲۰میلیارد دلار رسیده است.

انتظار می‌رود مسئولان کشور چه سابق و چه حاضر به‌جای بیان بدیهیات به پاسخگویی روی آورند و بگویند برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی چه کرده‌اند و برای تسهیل کسب و کار چه گام‌های برداشته‌اند. ایشان یادشان هست آن زمان که مسئولیت پروژه بهبود رتبه کسب و کار ایران در جهان را عهده‌دار بودند، وعده‌شان دورقمی کردن رتبه ایران ظرف 2سال بود اما این وعده هیچ‌گاه محقق نشد و رتبه ایران بدتر هم شد. یکی از مشکلات اقتصاد ایران به نوع نگاه مدیران و مسئولانی برمی‌گردد که به‌جای نگرش درست به علم اقتصاد، با تکیه بر آزمون و خطا و شناخت و تجربه خویش رؤیای آبادانی می‌پرورانند و چون به نتیجه مطلوب نمی‌رسند، مسئولیت‌پذیر نیستند و این دست از مدیران خود سندروم اصلی گرفتاری‌های اقتصادی ایران هستند.

بهروز علیشیری، نیک می‌داند که در فضای خاکستری سیاست خارجی و البته محیط نامناسب کسب و کار و آکنده از تصمیم‌گیری‌های نادرست تا چه اندازه سرمایه ترسوست و قصد خروج می‌کند. او می‌تواند در این روزها از تجربه‌های تلخ و شیرینش بگوید بلکه درس عبرتی باشد برای امروزی‌ها و نسل فردای مدیران و مسئولان؛ چه، درس‌نگرفتن از گذشته بود که باعث شد دولت حاضر در اتخاذ سیاست‌های ارزی تا اندازه‌ای راه دولت ماضی را در پیش بگیرد و نتیجه همان شد که انتظار می‌رفت؛ یعنی خروج سرمایه از کشور. راستی تا کجا اقتصاد ایران باید تاوان اشتباه در تصمیم‌گیری و اجرای سیاست‌های کنترلی براساس آزمون و خطا را بدهد؟ راه رفته و بن‌بست را دوباره پیمودن چه فایده در روزگاری که اقتصاد ما تشنه سرمایه‌گذاری است و محیط کسب‌وکار ناهموارتر و تیره‌تر به‌نظر می‌رسد.