روایت عطش!

علیرضا مجمع| امروز روز سرنوشت تاریخ فوتبال ایران است. در این مقطع چند بار بوده‌ایم. اما چرا این بار با دفعات قبل فرق می‌کند؟ ما در جام‌جهانی فرانسه هم می‌توانستیم همین حس را در مقابل آلمان‌ داشته باشیم. اما چرا این بار؟ 
  عطش. دلیلش عطش است. ما اولین‌بار که به جام‌جهانی رفتیم، عطش داشتیم. 4سال قبلش در استرالیا دمارمان درآمده بود و نتوانسته بودیم به آلمان غربی برویم، اما عطشمان باعث شد همه آسیا و اقیانوسیه را شخم بزنیم و بریم به آرژانتین. سقف ما در آن زمان رفتن به آرژانتین بود. بالاتر نمی‌خواستیم برویم. اینکه نمی‌توانستیم که بحث جدایی است. 20سال بعد دوباره این عطش شکل گرفت. انقلاب 57باعث شد همه چیزمان تحت‌تاثیر قرار بگیرد. فوتبال هم یکی از آنها. 1982اسپانیا و 1986مکزیک را به‌دلیل جنگ از دست دادیم، برای 1990ایتالیا تلاش‌مان را کردیم، اما نشد. از چین دو هیچ در آنجا باختیم و وقتی رسیدیم به تهران، تا دقیقه60 سه‌گل زدیم (کاشته علی افتخاری هد فرشاد پیوس یادتان هست؟) و بعدش دو گل خوردیم. نرفتیم ایتالیا. برای 1994آمریکا علی دایی را کشف کردیم، اما از دایی هم کاری برنیامد. کره، عراق و عربستان دخلمان را آوردند و تنها توانستیم ژاپن را خوب ببریم. کره شمالی را هم بردیم، اما کافی نبود. از خانه نصف شب بازی‌های جام‌جهانی را نگاه کردیم. اما برای فرانسه عطش ایجاد شده بود. حجم نتوانستن‌ها آن‌قدر زیاد بود که این بار دیگر راهی نداشتیم جز صعود. اما گره خوردیم به استرالیا. آن عطش حماسه ساخت. حماسه غزال تیزپای ما در ملبورن. اما در جام‌جهانی عطش بالا رفتن نداشتیم. قبل از آلمان بازنده بودیم. در آلمان2006 هم آن‌قدر تیممان خوب بود که نمی‌توانستند همدیگر را تحمل کنند. عطش باز هم ساخته نشد. در برزیل 2014 آن‌قدر که عطش داشتیم جلوی مسی نتیجه بگیریم یادمان رفت انرژی‌مان را برای بوسنی نگه داریم و برگشتیم به خانه بعد از 3بازی. اما این‌بار فرق می‌کند.
  این تشنگی فقط با آب رفع می‌شود. عطش بیش از اندازه صعود باید با بردن پرتغال بخوابد. نیاز به هوای تازه است. دور و بر یک هشتم چه خبر است؟ هنوز نمی‌دانیم. اما عطش دانستنش را داریم. ماجرا این است که این بار با چیزهایی که می‌بینیم فقط عطش دانستن آب وهوای یک هشتم نهایی را داریم، نه بیشتر. برویم بالا می‌خوریم به روسیه یا اروگوئه. تفاوتی ندارد. اما هنوز ابزار رفتن به یک چهارم نهایی را در خودمان نساخته‌ایم. تا اینجا بسیار شنیده‌ایم که خیلی از تیم‌ها به جام‌جهانی نرسیده‌اند، اما ما رسیده‌ایم، پس خدا را شکر کنید. بعدا هم احتمالا می‌شنویم که تا همین جا هم که آمده‌ایم از سرمان هم زیاد است. اما یاد نگرفته‌ایم حالا که چیزی طلب می‌کنیم زیادش را طلب کنیم. راه دوری که نمی‌رود.
  عطش صعود نباید باعث زوال عقلمان شود. پرتغال یک رونالدو دارد که به او می‌نازد خدایی نازدیدن هم دارد، اهرم اصلی بازی کاشفان امریکا همین نابغه سیکس پکی‌شان است. اما نباید حواسمان پرت شود. تمرکز دلیل اصلی صعود از گروه دو جام‌جهانی روسیه می‌تواند باشد. امشب شبی است که عطش 40ساله فوتبال ایران جواب خواهد گرفت.