دیدار با قهرمان مسابقات آسیایی پیاده‌روی
پیادهروهای محله‌ام هموار نیست
مژگان مهرابی| خبرنگار:
منطقه 12
قهرمان پیاده‌روی کشور است، اما چهره آشنایی در عالم ورزش ندارد. در کارنامه ورزشی‌اش بیش از 90 مدال نقش بسته و در مسابقات آسیایی 12 بار ایران را صدرنشین کرده، اما گمنام است. «محمد بنایی» از دوره نوجوانی تا الان که به میانسالی رسیده، همیشه در ورزش پیاده‌روی و دوومیدانی رکوددار بوده است. سال گذشته هم که مسابقات آسیایی به میزبانی چین برگزار شد، توانست مقام اول را از آن خود کند.
او از اینکه مسئولان ورزشی کمتر به این ورزش اهمیت می‌دهند دلخور است. بنایی از ساکنان خیابان زرین نعل است و شهریور امسال برای حضور در مسابقات بین‌المللی راهی اسپانیا می‌شود تا بار دیگر پرچم ایران را بر سکوی افتخار به اهتزاز درآورد.
لباس ورزشی قرمز رنگی به تن دارد. ضلع شمالی میدان شهدا، در پیاده‌راهی که ابتدای خیابان پیروزی واقع شده مشغول پیاده‌روی است. معمولاً عصرها ورزش می‌کند، چون می‌گوید هنگام عصر همه سلول‌های بدن بیدار هستند و آماده فعالیت. سبک پیاده‌روی کردن او با دیگران که راه می‌روند و به مغازه‌ها و دیوارهای شهر نگاه می‌کنند، فرق دارد. دست‌هایش تا آرنج خم شده و روی سینه‌اش قرار دارد و سر به جلو با شتاب راه می‌رود.
اهمیتی به رهگذرهایی که با تعجب نگاهش می‌کنند، نمی‌دهد. انگار این نگاه‌ها برایش عادی است. ربع ساعتی پیاده‌روی می‌کند و بعد روی یکی از نیمکت‌های سنگی پیاده‌راه می‌نشیند. از خودش می‌گوید که از 10 سالگی ورزش را شروع کرده است: «اول سراغ ورزش رزمی رفتم و موفقیت‌هایی هم داشتم اما بعد از مدتی رشته‌ام را تغییر دادم و به دنبال ورزش دوومیدانی رفتم.» «محمد بنایی» ادامه می‌دهد: «13ساله بودم که بین مدارس، مسابقات رزمی برگزار شد. در آن مسابقه مقام برتر را گرفتم. همین انگیزه‌ای شد تا ورزش را جدی‌تر دنبال کنم. آن روز با بچه‌های زیادی آشنا شدم که در رشته‌های دیگر مسابقه داده بودند.
با دیدن دونده‌ها حسی قلقلکم می‌داد که سراغ ورزش دوومیدانی بروم. شروع کردم به دویدن، از این کار لذت می‌بردم. تصمیم گرفتم بیشتر تمرین کنم. مدتی به این منوال گذشت تا اینکه سال 1366 در 3مسابقه دوومیدانی 800متر، 1500متر و 400متر امدادی رتبه اول را گرفتم. به‌عنوان ستاره ورزشی انتخاب شدم و قرار شد من را برای مسابقات قهرمانی آسیا ببرند که متأسفانه در حقم کم‌لطفی کردند.»
30 مسابقه، 30 موفقیت
این اتفاق او را سرخورده می‌کند به گونه‌ای که رشته دوومیدانی را کنار می‌گذارد. چند ماهی می‌گذرد و او که تحمل سکون ندارد، دوباره عزمش را جزم می‌کند و ورزش را از نو شروع می‌کند، اما این بار پیاده‌روی را انتخاب می‌کند. او ادامه می‌دهد: «آن سال‌ها شهرداری برنامه پیاده‌روی از میدان امام حسین(ع) تا میدان انقلاب برگزار می‌کرد. بار اولی که در این مسابقه شرکت کردم خیلی لذت بردم و اول هم شدم. هر هفته شرکت می‌کردم و توانستم 30 هفته پشت سرهم مقام اول را کسب کنم.
آن زمان 17 ساله بودم.» بنایی روز به روز در ورزش پیاده‌روی خبره‌تر می‌شود تا جایی که در مسابقات آسیایی شرکت می‌کند و با طی 20کیلومتر در کمترین مدت، ایران را صدرنشین می‌کند. می‌گوید: «12 بار رکورد‌دار مسابقات آسیایی شدم.» آخرین باری که مسابقه داده، حضور در مسابقات آسیایی کشور چین بوده است. می‌گوید: «فقط 800 نفر از کشور میزبان شرکت کرده بودند. در بین آنها هم مقام اول را کسب کردم و این برایم افتخار بود.»
کم‌لطفی مدیران شهری منطقه
بنایی از مسابقات برمی‌گردد با افتخاری که به دست آورده اما به جز اهالی محله و خانواده‌اش کسی از مسئولان به او تبریک نمی‌گوید. او تعریف می‌کند: «شهردار منطقه 7 از ورزشکاران منطقه‌اش درباره من چیزهایی شنیده و ترغیب شده بود که مرا ببیند. برای همین دعوتم کردند. در حضور اهالی و ورزشکاران منطقه هم لوح تقدیری به من داده شد. از اینکه خانم شهردار به ورزشکاران اهمیت داده خیلی خوشحال شدم اما مسئولان منطقه خودمان را ندیده‌ام.» بنایی از فدراسیون دوومیدانی حرف می‌زند که برای ورزشکاران و قهرمان‌های رشته پیاده‌روی تسهیلاتی قائل نمی‌شود و تعریف می‌کند که با هزینه شخصی به مسابقات آسیایی رفته است.
روزی 10 کیلومتر پیاده‌روی
بنایی به گفته خودش روزانه 10کیلومتر پیاده‌روی می‌کند. او پیاده‌راه‌های منطقه 12 را مناسب نمی‌داند و گاهی مجبور است برای پیاده‌روی به پارک شکوفه در منطقه همجوار برود. فضای سبزی که از محله‌اش فاصله زیادی دارد. او می‌گوید: «عمده فعالیتم در استادیوم آفتاب در خیابان پیروزی یا مجموعه انقلاب در بزرگراه نیایش است.»
غیر‌همسطح بودن پیاده‌راه‌ها، چاله‌هایی که سر راه سبز می‌شوند و باریک بودن معابر از مشکلاتی است که او را ناگزیر می‌کند مسیر طولانی برای پیاده‌روی به مناطق دیگر برود. بنایی ادامه می‌دهد: «منطقه12 به سبب بافتی که دارد، از نظر سرانه ورزشی و تفریحی در مضیقه است. خیابان زرین‌نعل دارای پیاده‌راه باریکی است که به سختی می‌شود راه رفت، چه برسد به پیاده‌روی. بوستان‌های کوچکی هم در محله وجود دارد اما برای ورزش خیلی مناسب نیستند. خانواده من گاهی اوقات در ورزش صبحگاهی شرکت می‌کنند. تنها فضایی که می‌توان در آن پیاده‌روی کرد و ست ورزشی مناسبی دارد، پارک‌شهر است که دسترسی به آن عملاً برای خیلی‌ها ممکن نیست.»
