نگاه
فقر، اجازه فاصله فیزیکی نمی‌دهد
ایمان مهدی‌زاده ـ پژوهشگر توسعه پایدار
نیمی از سال سپری شد و هنوز زیرساخت‌های رفتاری قطع زنجیره انتقال کرونا در جامعه ایرانی شکل نگرفته است.
در شرایطی که نخستین شیوه انتقال ویروس کووید-19 نزدیکی افراد و گردهمایی در اجتماعات مختلف شناخته شده و بیشتر کشورها فصل بهار را با اعمال محدودیت‌های سفت و سخت پشت سر گذاشته‌اند، ما هنوز نتوانسته‌ایم این فاصله‌گذاری را رعایت و اجرا کنیم که دلایل بسیاری دارد.
اما مهم‌ترین دلیل، نبود حمایت مالی از شهروندان و نداشتن پشتوانه برای در خانه‌نشستن بود. گرچه عده‌ای سفر در اوقات مختلف تعطیلات و اجتماعات مختلف را دلیل موج سوم کرونا می‌نامند، اما واقعیت در فقر نهفته است.
متأسفانه چه خوشمان بیاید یا خیر در جامعه فقیری زندگی می‌کنیم که بنیان آن را باید در سیاست‌های آموزشی جست‌وجو کنیم. البته فقر صرفا از بعد مالی مطرح نیست؛ فقر در آموزش، بهداشت، آداب شهروندی و شعور و آگاهی، بیش از فقر اقتصادی اجازه فاصله‌گذاری فیزیکی نمی‌دهد.
هر روز مسافران زیادی در اتوبوس و مترو کنار هم و بدون توجه به فاصله ایمن در تردد هستند و اگر کسی ناقل باشد، آن را با خود به مکان‌های پرتردد برده و اشاعه می‌دهد.
روی تعدادی از صندلی‌های مترو در شهر تهران علامت نشستن ممنوع نصب کرده‌اند که شهروندان با رعایت آن خود و دیگران را از خطر ابتلا نجات دهند اما این صندلی‌ها بیش از یکی دو ایستگاه دوام نمی‌آورد و تراکم جمعیت چنان بالا می‌رود که افراد چاره‌ای جز نشستن روی علامت‌ها نمی‌یابند.
اتوبوس‌ها به‌ویژه اتوبوس‌های بین‌شهری برای درآمد و جلوگیری از ضرر، اعتنایی به فاصله فیزیکی مسافران ندارند و از حجم مسافر بیشتر استقبال می‌کنند.
تاکسی‌ها تنها قشری هستند که تعداد مسافرهای خطوط را کاهش داده تا خود را ایمن نگه دارند اما وضعیت درآمدی شهروندان طوری نیست که بتوانند از این وسیله نقلیه عمومی استفاده کنند و رانندگان تاکسی دچار کاهش درآمد شده‌اند.
فقر آموزش رفتار شهروندی، بیش از فقر اقتصادی به جامعه آسیب می‌زند و افراد بیشتری را در معرض ابتلا قرار می‌دهد.
کرونا در کشورهای زیادی حضور پیدا کرده و جایی که مردم پشتوانه حمایتی داشته‌اند، آسیب کمتری دیده‌اند.
در همینه زمینه :
