صبح که مثل همیشه شال و کلاه می‌کردند بروند پی کار و بارشان، ترس به جان داشتند اما خیر و چاره‌شان در این بود که دل ببندند به امیدی که آن نیز گرهی نرم به جانشان داشت. رفتند و کمترشان فکر می‌کردند عصر وقتی قصد خانه می‌کنند برایشان خانه و سر و همسری برجای نمانده ‌باشد.