ضحی کاظمی از معدود نویسندگان ایرانی است که تخیلخود را صرف نوشتن رمانهای علمی- تخیلی میکند. این نویسنده در آخرین رمانش تصویری متفاوت از آینده تهران ترسیم کرده است. با سپاس از این نویسنده و به امید چاپ کامل آخرین رمانش: آبسپار.
یکی از ویژگیهایی که در نخستین سالهای انتشار روزنامه همشهری این روزنامه را از دیگر روزنامههای آن سالها متفاوت میکرد، نوع نگاه مدیران این روزنامه به انتشار اخبار، چهاررنگ کردن روزنامه و قطع متفاوت آن نسبت به دیگر مطبوعات بود؛روزنامهای که توانست در کوتاهمدت گوی سبقت را از دیگر رقیبان سنتی خود برباید و با فاصلهای بسیار زیاد از منظر تیراژ و فروش از رقبای خود بایستد.
ما عکاسان شاهد عینی هستیم؛ اگر هنری داریم باید در سرعت به کارگیری لوازم و علم به تکنولوژی ابزارمان باشد و هنرمان را در دیدن و دریافت صحیح سوژهها و کادربندی متمرکز کنیم؛ بدون هیچگونه دخل و تصرف در واقعیت در حال اتفاق و ثبت لحظههای در حال مرگ و جاودانه کردن آنها در قاب تصویرمان. حال و روز عکاسی این روزها با چند دهه قبل قابل مقایسه نیست.
همیشه تصورم از آینده تهران، رخ دادن اتفاقات خوب است؛ اینکه همشهریانم در آرامش کنار هم زندگی کنند و در کنارش تکنولوژی آنقدر رشد کند که بتواند باری از دوش مردم بردارد و به آنها خدمت کند.
رسم شمارههای سالگرد، نوشتن از آینده نیست. مطالبی که اغلب برای این روزها سفارشمیدهند نوشتن از گذشته است؛ از روزهایرفته و یادهای گذشته؛ از آدمهایی که نیستند و از جاهای خالی.