سال ۱۳۶۷جشنواره فیلم فجر برایم طعم تازه‌ای پیدا کرد، ما بچه شهرستان بودیم و تماشای فیلم‌های جشنواره آرزویی دست‌نیافتنی بود. اما سال ۱۳۶۷ اوضاع فرق کرد.
اولین بار توصیف ابوالفضل‌پورعرب را 22سال پیش از یک دانشجوی افاده‌ای سینما شنیدم؛ در حوالی سینما صحرا که پاتوق عصر‌های سه‌شنبه تماشای نسخه‌هایی از فیلم‌خانه بود. بعضی‌ها «عروس» افخمی را در جشنواره دیده بودند.
