اصغر نصیری| شهردار کرج :
ریه‌های شهر کانون تولید اکسیژن، موثر در پاکیزگی هوا، جذب دی اکسید کربن، پناهگاه و استراحتگاه روزهای داغ تابستان، تقویت مواد عالی خاک، منبع تولید انواع میوه‌ها، روح‌بخش سیمای زمخت شهر، کاهنده استرس روحی، سایه‌بان توقف خودروها، زیستگاه حیوانات و پرندگان، التیام و تیمارداری بیماران، کاهش آلودگی صوتی، محافظت از بستر رودخانه‌ها، کاهش آلاینده‌ها در شبکه فاضلاب شهری و کاهنده فرسایش خاک هستند.
این همه بخشی از مزایا و امتیازات درخت است که شاید از کنارش بگذریم، از وجودش استفاده کنیم اما به شایستگی قدرش را ندانیم. در نیمه دوم اسفند زمین میزبان درختانی می‌شود که تاثیر بودنشان شاید در نوشته نیاید، اما اهمیت، منزلت و ارزش این پدیده طبیعی وقتی شناخته می‌شود که از بستر زندگی ما رخت بربندد و ناپدید شود.
می‌توان بسیار گفت و نوشت که درختکاری خوب است و باید در زندگی همه به ویژه شهرنشینان نقش‌آفرین باشد. این ضرورت آن‌گاه بیشتر رخ می‌نماید که از این داشته‌ها به‌درستی محافظت کنیم و عرصه را برای درختان پیرامون خود - به خاطر رفاه زندگی در رفت‌وآمد، دستیابی به ثروت افزون‌تر و زیبایی‌های تفریحی خانوادگی - تنگ نکنیم. با صنعتی شدن جوامع بشری، اهمیت نقش درختان در زندگی آشکارتر شده است و درختان منابع تامین‌کننده وسایل چوبی، مبلمان، لوازم‌التحریر، چوب‌های تزئینی و محصول دیگر هستند. نقش و کارکرد مهم‌تر درختان اما دمیدن اکسیژن به نفس‌هایی است که بر اثر آلودگی هوا به شماره افتاده است.
به عبارتی، نقش و کارکرد درختان، فراتر از این محصولات، تامین سلامت اعضای مردم جامعه است و اگر این را به‌درستی بفهمیم، مانع از فروافتادن یک درخت به خاطر منافع شخصی می‌شویم. بپذیریم وقتی درخت و گیاه نباشد، انسان و حیوان نیست و با شناخت چرخه پیچیده طبیعت و تأثیر متقابل آب، هوا، خاک و درخت بر یکدیگر، به این نکته ظریف می‌رسیم که با از میان رفتن پوشش گیاهی و درختان، آب و هوا را هم از دست خواهیم داد، لذا به خود و دیگران اجازه ندهیم برای باز کردن یک معبر غیرضروری یا برای به چشم آمدن یک ساختمان به درختان چوب حراج بزنند.
درختکاری نمادین و ارزشمند است، اما ارزشمندتر از آن پذیرش این واقعیت است که اگر بگوییم حیات و ممات ما به درختان بستگی دارد، سخن به گزاف نگفته‌ایم. بدانیم که درختان با جذب گازهای سمی از جمله دی اکسید کربن و تولید اکسیژن باعث دوام حیات انسان و سلامت چرخه طبیعت می‌شوند و کمبود درختان و تخریب و نابودی جنگل‌ها در عصر دود و زندگی ماشینی، موجب انقراض نسل انسان و حیوان خواهد شد. اگر بدانیم قدرت جذب دی اکسید کربن هر هکتار درخت در سال برابر با زمانی است که یک نفر با ماشین 26 هزارکیلومتر رانندگی کند، اگر مطلع شویم هر سال ۱۰۰ درخت 1200 تن دی اکسید کربن را از هوا می‌گیرند، اگر بدانیم یک هکتار از درختان قادرند اکسیژن مورد نیاز 18 نفر را در طول سال تامین کنند، هر سال۱۰۰ درخت 60 کیلوگرم آلاینده را از طبیعت می‌گیرد و کاشت ردیفی درختان در امتداد اتوبان‌ها موجب کاهش آلودگی صوتی می‌شود، امکان تعرض به درختان را نخواهیم داد.
البرز از استان‌های به نسبت برخوردار از پوشش گیاهی و درختان مثمر است. مجاورت شهر کرج با سد پرآب منطقه، یک فرصت و موهبت بزرگ برای توسعه فضای سبز و کاشت درخت و مهم‌تر از آن مراقبت از لکه‌های سبزی است که از گذشته باقی مانده و ممکن است در معرض تهدید باشد. چنین شناختی از شهر و استان مسئولیت همه ما را در توسعه درختکاری و مراقبت از آنچه از گذشته به ارث رسیده است صد چندان می‌کند.
این همه بخشی از مزایا و امتیازات درخت است که شاید از کنارش بگذریم، از وجودش استفاده کنیم اما به شایستگی قدرش را ندانیم. در نیمه دوم اسفند زمین میزبان درختانی می‌شود که تاثیر بودنشان شاید در نوشته نیاید، اما اهمیت، منزلت و ارزش این پدیده طبیعی وقتی شناخته می‌شود که از بستر زندگی ما رخت بربندد و ناپدید شود.
می‌توان بسیار گفت و نوشت که درختکاری خوب است و باید در زندگی همه به ویژه شهرنشینان نقش‌آفرین باشد. این ضرورت آن‌گاه بیشتر رخ می‌نماید که از این داشته‌ها به‌درستی محافظت کنیم و عرصه را برای درختان پیرامون خود - به خاطر رفاه زندگی در رفت‌وآمد، دستیابی به ثروت افزون‌تر و زیبایی‌های تفریحی خانوادگی - تنگ نکنیم. با صنعتی شدن جوامع بشری، اهمیت نقش درختان در زندگی آشکارتر شده است و درختان منابع تامین‌کننده وسایل چوبی، مبلمان، لوازم‌التحریر، چوب‌های تزئینی و محصول دیگر هستند. نقش و کارکرد مهم‌تر درختان اما دمیدن اکسیژن به نفس‌هایی است که بر اثر آلودگی هوا به شماره افتاده است.
به عبارتی، نقش و کارکرد درختان، فراتر از این محصولات، تامین سلامت اعضای مردم جامعه است و اگر این را به‌درستی بفهمیم، مانع از فروافتادن یک درخت به خاطر منافع شخصی می‌شویم. بپذیریم وقتی درخت و گیاه نباشد، انسان و حیوان نیست و با شناخت چرخه پیچیده طبیعت و تأثیر متقابل آب، هوا، خاک و درخت بر یکدیگر، به این نکته ظریف می‌رسیم که با از میان رفتن پوشش گیاهی و درختان، آب و هوا را هم از دست خواهیم داد، لذا به خود و دیگران اجازه ندهیم برای باز کردن یک معبر غیرضروری یا برای به چشم آمدن یک ساختمان به درختان چوب حراج بزنند.
درختکاری نمادین و ارزشمند است، اما ارزشمندتر از آن پذیرش این واقعیت است که اگر بگوییم حیات و ممات ما به درختان بستگی دارد، سخن به گزاف نگفته‌ایم. بدانیم که درختان با جذب گازهای سمی از جمله دی اکسید کربن و تولید اکسیژن باعث دوام حیات انسان و سلامت چرخه طبیعت می‌شوند و کمبود درختان و تخریب و نابودی جنگل‌ها در عصر دود و زندگی ماشینی، موجب انقراض نسل انسان و حیوان خواهد شد. اگر بدانیم قدرت جذب دی اکسید کربن هر هکتار درخت در سال برابر با زمانی است که یک نفر با ماشین 26 هزارکیلومتر رانندگی کند، اگر مطلع شویم هر سال ۱۰۰ درخت 1200 تن دی اکسید کربن را از هوا می‌گیرند، اگر بدانیم یک هکتار از درختان قادرند اکسیژن مورد نیاز 18 نفر را در طول سال تامین کنند، هر سال۱۰۰ درخت 60 کیلوگرم آلاینده را از طبیعت می‌گیرد و کاشت ردیفی درختان در امتداد اتوبان‌ها موجب کاهش آلودگی صوتی می‌شود، امکان تعرض به درختان را نخواهیم داد.
البرز از استان‌های به نسبت برخوردار از پوشش گیاهی و درختان مثمر است. مجاورت شهر کرج با سد پرآب منطقه، یک فرصت و موهبت بزرگ برای توسعه فضای سبز و کاشت درخت و مهم‌تر از آن مراقبت از لکه‌های سبزی است که از گذشته باقی مانده و ممکن است در معرض تهدید باشد. چنین شناختی از شهر و استان مسئولیت همه ما را در توسعه درختکاری و مراقبت از آنچه از گذشته به ارث رسیده است صد چندان می‌کند.
