شهر تهران در 4دوره، 4جهش بزرگ داشت. نخستین دوره به روزگار کریم‌آقا بوذرجمهری برمی‌گردد؛ مردی که بلدیه را تاسیس و فعالیت‌های خدماتی پایتخت را ساماندهی کرد. پس از آن تا سال‌ها اتفاقی نیفتاد تا اینکه نیک‌پی شهردار تهران شد. یک دهه شهرداری او در تهران، همراه با اتفاقات گسترده بود و بودجه شهر نیز افزایش قابل توجهی یافت. بعد از انقلاب، نوبت به کرباسچی رسید. حضور کرباسچی در شهر تهران نیز همزمان با افزایش چشمگیر بودجه در شهر تهران بود. بعد از آن نیز روزگار محمدباقر قالیباف. او نیز با تکیه بر افزایش قابل‌توجه بودجه، شهر را دگرگون کرد. در تمامی این سال‌ها، از روزگار کریم‌آقا بوذرجمهری تا نیک‌پی و کرباسچی و تا همین سال گذشته و روزگار مدیریت قالیباف، شهر با تکیه بر شهرفروشی به پیش رفت. افزایش بودجه هم یعنی فروش هر متر شهر برای تأمین هزینه جمع‌آوری زباله، آسفالت‌کردن خیابان‌ها، ساخت بزرگراه‌‌ها و خرید اتوبوس و مترو. اما حالا قرار است اتفاقی دیگر بیفتد؛ نه شهری فروخته می‌شود و نه افزایش بودجه‌ای در کار است. تهران به درآمدهای پایدار تکیه خواهد کرد. اگر تورم 10درصدی در کشور وجود دارد، اگر حقوق و مزایای کارکنان رشدی 10تا 15درصدی دارد، اگر هزینه خدمات نیز افزایش یافته‌است، قرار است بودجه شهر همان باشد. قرار است دیگر به بادکنک تورم دمیده نشود و اگر رگه‌هایی اقتصاد مقاومتی است، از شهرداری شروع شود. کرباسچی تهران را با بودجه 5میلیارد تومان در سال1367 تحویل گرفت. یک دهه بعد هنگامی که او شهرداری را تحویل داد بودجه تهران به حدود 250میلیارد تومان رسیده بود؛ هرچند الویری شهردار بعد از کرباسچی می‌گوید که بودجه محقق‌شده در آن روزها کمتر از 200میلیارد تومان بوده است. بعد از آن، الویری و ملک‌مدنی و احمدی‌نژاد هر کدام بودجه شهر را اندکی افزایش دادند تا اینکه قالیباف به شهرداری تهران رسید. نخستین بودجه‌ای که او تحویل گرفت، بودجه 1200میلیاردی بود و نخستین بودجه‌ای که بست تقریبا 1900میلیارد بود. 12سال بعد قالیباف شهر را با بودجه‌ای نزدیک به 18هزار میلیارد تحویل داد. حالا نجفی در نخستین بودجه‌ای که بسته‌است برای نخستین‌بار به لحاظ رقم بودجه‌بندی 2درصد کاهش بودجه داشته‌است. در طول 3دهه گذشته برای نخستین بار است که یک شهردار در تهران، روند کاهشی در تدوین بودجه اتخاذ می‌کند و این به‌معنای یک روند قابل‌قبول است.
