چشم لالیگا به فوتبالیست ساروی

آتنا فلاحتی|  ساری-خبرنگار:


فوتبال، رویای همه‌ پسرهای دنیاست، برای برخی‌ها از زمین‌های خاکی آغاز می‌شود و برای عده‌ای دیگر از رویاهایی که خواب از چشم‌هایشان می‌گیرد؛ رویاهایی که یا به واقعیت می‌پیوندند یا در پستوی آرزوها خاکستر می‌شوند. «علیرضا آهنگریان» نوجوان ساروی است که روزهای دشواری را برای رسیدن به رویاهایش پشت سر گذاشته‌ است؛ از دویدن در گرمای بالای 40 درجه‌ تابستان‌های شرجی ساری تا دست کشیدن از تفریحات دوران نوجوانی. اردیبهشت 98 برای علیرضا متمایزتر از سایر روزها و ماه‌های سال است. او 14 ساله می‌شود و اگر بخت و اقبال یک بار دیگر با او یار باشد، سال‌های آینده را در لالیگا سپری خواهد کرد. با علیرضا و سرپرست تیم پرشین ساری، «مهران عطایی‌نژاد» در خانه‌ ایرانی از مجموعه‌های زیر پوشش جمعیت امداد دانشجویی-مردمی امام علی(ع) ساری گفت‌وگویی داشتیم.


از چه زمانی سراغ فوتبال رفتید؟

 خیلی فوتبال را دوست دارم و بین تیم‌های مطرح کشور عاشق استقلال هستم. 5 سال قبل بود که تمرین‌های جدی فوتبالم را شروع کردم. زیر نظر علی آقا مربی تیم روزی 2 تا 3 ساعت تمرین داشتیم، اما چون بازیم خوب بود، همزمان با تیم جوانان پرشین هم بازی می‌کردم، به امید این‌که تجربه‌ بیشتری به دست بیاورم.

بازی با تیم جوانان آن هم زمانی که بازیکن نونهالان بودید چه حسی داشت؟

انگیزه‌هایم در بازی‌های جوانان بیشتر می‌شد. کوچک‌تر از بقیه بودم و از این‌که با آدم‌های بزرگ‎تر از خودم بازی می‌کردم، حس خوبی داشتم. هنوز هم دوست دارم کنار آنها باشم. کلا دوست دارم با بزرگ‌ترها باشم، چون خوب بازی می‌کردم و نتیجه می‌گرفتم احساس رضایتم بیشتر می‌شد. 

دوست دارید کنار کدام بازیکن‌ها بازی کنید؟

از میان فوتبالیست‌های ایرانی‌ دوست دارم در کنار امید ابراهیمی، مهدی رحمتی و مهدی طارمی بازی کنم، اما از بین بازیکنان خارجی آرزویم بازی با لیونل مسی است.

شما به جمع 15 بازیکن برگزیده‌ کمپ لالیگا در ایران راه پیدا کردید، کمی درباره‌ این اتفاق برایمان بگویید.

کمپ لالیگا در ایران برای استعدادیابی فوتبال برپا شد و امسال از 80 نفر تست استعداد گرفتند. بازیکن‌ها از تیم‌های مختلفی از همه جای ایران آمده بودند. 3 روز تهران بودیم و روزی 3 ساعت تمرین داشتیم. خوزه، گارسیا، رافائل و کارلوس مربی‌های اسپانیایی بودند که برای تست آمده بودند. بعد از چند روز تلاش و تمرین زیاد با شنیدن خبر انتخاب‌شدنم خستگی از تنم بیرون رفت. از بین 80 نفر 15 بازیکن انتخاب شدند که من هم یکی از آنها بودم. الان باید تا اردیبهشت که 5 بازیکن نهایی معرفی می‌شوند، منتظر بمانم.

کار کردن با مربی‌های بزرگ استرس داشت؟

نه اصلا. موقع تست به خودم اطمینان داشتم و ناامید نبودم. بدون ترس بازی می‌کردم. فکر می‌کنم جزو 5 نفری هستم که به اسپانیا می‌روند. امیدوارم این اتفاق بیفتد و بتوانم در اسپانیا نتایج خوبی رقم بزنم.

وقتی اعلام شد یکی از 15 بازیکن برتر انتخاب شدید، اولین چیزی که به ذهنتان رسید چه بود؟

خیلی خوشحال بودم. بیشتر به تلاشم امیدوار شدم؛ شب موقع خواب به خودم قول دادم به خاطر برادرم، خواهرم، مادر و پدرم خودم را به یک جایی برسانم. گفتم آنقدر تلاش می‌کنم تا برای کشورم و جامعه‌ام بازیکن مفیدی باشم.

یک قدم تا بازی و آموزش در لالیگا فاصله دارید، چه برنامه‌ای برای رسیدن به جمع 5 بازیکن منتخب در نظر گرفته اید؟

به خودم قول دادم تا اردیبهشت سروقت و با دقت تمرین کنم. به حرف مربی گوش کنم تا یکی از 5 نفر باشم. برادرم برایم خیلی زحمت کشید و به من امید داد. به خاطر برادرم هم که شده باید امید داشته باشم. من ناامید نیستم. زمانی در تیم بازیکن فیکس نبودم، اما همیشه سر تمرین‌ها حاضر می‌شدم. سال 96 که از مرحله‌ گروهی لیگ پرشین صعود نکردیم، خیلی ناراحت شدم. کلی زحمت کشیدیم، اما مزدمان را نگرفتیم. این اتفاق برایم انگیزه شد تا هرطور شده سال بعد جام قهرمانی را بالای سرم ببرم. امسال 7 گل زدم و امیدوارم باز هم برنده‌ کاپ اخلاق و قهرمانی برای تیم پرشین ساری باشیم.

وقتی کودک بودید چه رویایی داشتید؟ تصور می‌کردید یک فوتبالیست موفق شوید؟

کودک که بودم اصلا به این چیزها فکر نمی‌کردم. اصلا نمی‌دانستم آینده چیست. یک وقت‌هایی دوست داشتم دکتر شوم، اما از وقتی پا به توپ شدم دریافتم که فوتبال را بیشتر از همه‌ بازی‌ها دوست دارم. چند سال به سختی تلاش کردم. البته مربی‌ها خیلی کمکم کردند. تمرکزم را روی فوتبال گذاشتم. در هوای گرم ساعت 2 بعدازظهر تابستان 50 دقیقه دور زمین بازی می‌دویدم. زمین‌های فوتبال در ماه رمضان زمان خالی که به خنکی هوا بخورد نداشتند، آن هم امسال که ساری با آن رطوبت بالا یکی از گرم‌ترین شهرهای ایران بود. چمن مصنوعی هم گرما را بیشتر برمی‌گرداند. چند هفته توپ هم نبود و در آن شرایط 50 دقیقه بدون استراحت فقط می‌دویدم. بعد از دویدن با همان لباس، زیر دوش می‌گرفتم و دوباره می‌دویدم. آنقدر که لباس‌هایم در چند دقیقه خشک می‌شد. خسته می‌شدم، اما چون می‌خواستم موفق باشم دوست داشتم باز هم بدوم. (با لبخند و رضایت می‌گوید) کل آن روزهای سخت گذشت.

چه آرزویی دارید؟ 

 (کلاه تیم بارسلونا را از سرش برمی‌دارد)؛ دوست دارم برادرم و خواهرم و خانواده‌ام همیشه کنار هم و زیر سایه‌ هم زندگی کنند. دلم می‌خواهد بازیکن تیم‌ ملی باشم و به جایگاه بالاتری برسم. به خودم گفتم وقتی پولدار شدم به همه‌ نیازمندان کمک می‌‌کنم و یک روز به خانه‌ ایرانی ساری برمی‌گردم و به بچه‌ها فوتبال یاد می‌دهم. دوست دارم پرچم ایران را در جهان بالا ببرم.


پشتکار و دوری از حاشیه

«مهران عطایی‌نژاد» سرپرست تیم فوتبال پرشین ساری است. چند سالی از همراهی او با بازیکنان می‌گذرد و در این مدت رفتارها و خصوصیات بازیکنان را به خوبی شناخته است. عطایی‌نژاد درباره‌ علیرضا می‌گوید: «علیرضا خودش را به‌ عنوان یک استعداد به مربی‌ها نشان داد، درگیر حاشیه نشد و واقعا هدف و تمرکزش فوتبال بود. مهم‌ترین خصوصیت او پشتکارش برای پیشرفت است. در بازی‌ خودش را نمی‌بازد یا دست‌کم نمی‌گیرد، حتی مقابل مربیان اسپانیا. او به سرعت در فوتبال رشد کرد. تنها بازیکن از لیگ پرشین است که در جمع 15 استعداد برگزیده‌ مربیان لالیگا قرار گرفت. امیدِ علیرضا برای ما هم دلگرمی است. امیدواریم 14سالگی علیرضا در اردیبهشت با خبرهای خوبی همراه باشد.