یادداشت فیلم
سلام سینما
سارا برومند/خبرنگار
کسانی که فضای تئاترهای غنی‌زاده را می‌شناسند می‌توانند حدس بزنند که با چه سینمایی روبه‌رو خواهند بود.
سینمای غنی‌زاده مانند تئاترهای او کلاژی است از فیلم‌هایی که او دوست دارد اما در بستر داستانی که کشش حمل این کلاژ‌ها را دارد. لوکیشن سلمانی با ادغام در یک داستان جنایی به اندازه کافی فضای پرکششی را دنبال می‌کند. حال اگر حافظه سینما‌دوستان را با خاطره بازی‌های سینمایی قلقلک دهیم و به شکلی فرمیک و حرفه‌ای آن خاطره‌ها را دوباره‌سازی کنیم بی‌شک می‌توان امیدوار بود که فیلم مورد توجه قرار گیرد. یکی از نقاط قوت فیلم تدوین آن است. افتتاحیه فیلم با کات‌های پی‌در پی و معرفی فضای داستان مخاطب را جلب و همراه می‌کند، هر چند همین تدوین جذاب در یک‌سوم پایانی فیلم ناگهان از ریتم می‌افتد و مخاطب را شگفت‌زده می‌کند اما می‌توان امیدوار بود که با یک تدوین دوباره، تدوینی بی‌نقص را در سینمای پیش رو به نمایش بگذارد. فیلم پس‌زمینه تئاتری کارگردان را با رنگ‌ها و بازی‌های گل‌درشت یادآوری می‌کند اما همین فیلم با کلوزآپ‌ها و میزانسن‌های سینمایی ترکیب جذابی می‌سازد که در جذب مخاطب موفق است. به هر حال به‌نظر می‌آید که غنی‌زاده با سلیقه‌سازی در مخاطب تئاتر خود و کمی تغییر در تدوین فیلم می‌تواند خوراک مخاطبش در سینما را نیز تأمین کند.
