قنات 500ساله در آستانه نابودی

به ظاهر عده‌ای ماموریت یافته‌اند به قیمت دست‌اندازی به منابع طبیعی و استخراج منابع آب و خاک و پوشش گیاهی کشور، برای نسل‌های آتی زمین‌سوخته‌ای را به یادگار بگذارند که لعن و نفرین آیندگان در کارنامه شغلی آنها ثبت شود.
گاهی در قالب سدسازی بر منابع طبیعی و داشته‌های کشور می‌تازند، زمانی در قالب برداشت بی‌رویه آب در قالب حفر چاه‌‌های عمیق و نیمه‌عمیق، سفره‌های زیر‌زمینی آب را به یغما می‌برند و زمانی اگر از کوه‌خواری، زمین‌خواری و آب‌خواری فارغ شدند و داشته‌های این سرزمین را به یغما بردند، برای آنکه تخریب خود را کامل کنند و چیزی از حیات پیرامون خودباقی نگذارند در قالب استخراج و برداشت خاک برای مصارف ساختمانی، قدرت نیمه‌جان زمین را می‌گیرند و به‌گونه‌ای هم در مسیر تاخت و تاز پیش می‌روند که هیچ‌کس توان جلوگیری از زیاده‌خواهی آنها را ندارد.  حکایت برداشت خاک در نقطه‌ای از استان پهناور خراسان رضوی، روستای سیر در شمال شهرستان بردسکن برای روکش کاشی ساختمانی این روزها، روزنه امید کشاورزان و باغداران را برای ماندن در روستا و اشتغال به دامداری و کشاورزی نابود می‌کند، نه از آن سو که کشاورزان احمد‌آبادی در شمال شهرستان بردسکن مخالف برداشت خاک هستند، بلکه از این جهت که خودروهای سنگین برای برداشت چنین خاکی از روی چاه‌های قنات این منطقه باغستانی مرغوب می‌گذرند و در رفت‌وآمد چندین نوبت روزانه، تلاش‌های نیاکان و مقنی‌هایی که 500سال پیش با کمترین امکانات این قنات‌ها را برای تأمین آب حفر کرده‌اند به نابودی می‌کشانند. دور نیست زمانی که اگر این خودروهای سنگین حامل خاک در این مسیر تردد کنند هیچ اثری از قنات احمد‌آباد متعلق به روستای سیر باقی نماند و باقیمانده باغبانان و کشاورزان مسیر مهاجرت در‌پیش بگیرند. این همه در حالی است که برای انتقال خاک مدنظر بخش‌خصوصی که گویا ارتباطات خوبی هم با ساختار دولتی دارند از طریق روستاهای خور و بیجورد نه آسیبی به قنات احمدآباد خواهد خورد و نه مهاجرت اجباری را به کشاورزان این خطه تحمیل خواهد کرد. غمگینانه خواهد بود که تنها باغداران این خطه که چشم به آسمان دارند تا بارانی ببارد و از قنات 500ساله احمدآباد آب تراوش کند، در حسرت باران و تازیانه‌ای که خودروهای سنگین بر پیکر این قنات می‌نوازند، در نومیدی و کورسوی آب این قنات یأس و نومیدی بر آنها مستولی شده و تنها نفرین عاملان و آمران و استمداد از خداوند چاره کار آنها می‌شود. از مسئولان انتظار می‌رود تا دیر نشده فکری به حال جلوگیری از تخریب قنات بکنند و‌گرنه خشم و ناراحتی کشاورزان از این بی‌توجهی دامن آنها را خواهد گرفت و عقوبت غم‌انگیزی در انتظار مسببان خواهد بود.

مرتضی حسینی
عضو شورای اسلامی روستای سیر