فاجعه اسپانسر مشترک

علیرضا مجمع

حالا که قرار است به دستور فرمانده پرچم صلح بالا ببریم و چشم بر همه جدل‌هایی که در این مدت برپا کرده است ببندیم تا شاید در سایه این آرامش نسبی تیم ملی بعد از 43سال جام ملت‌های آسیا را بالای سر ببرد، بد نیست به نکات کلیدی‌تری بپردازیم که شاید خیلی در این مدت دیده نشده و بهتر است درباره‌اش حرف زده شود. 

تازه‌ترین مثال از بحث مالکیت تراکتور و ماشین‌سازی‌ تبریز است. یک مالک واحد در 2تیم لیگ برتری باعث خیلی از فجایع می‌شود. سال‌ها قبل سپاهان نوین در همین ورزشگاه پاس شهرک اکباتان استیل‌آذین را برد و لیگ برتری شد، اما به‌دلیل مالکیت مشترک با سپاهان اریژینال جلوی حضور تیم خوب اصفهانی در لیگ برتر گرفته شد و بسیاری از بازیکنان آن تیم نتوانستند فوتبالشان را ادامه دهند. این ماجرا یک سر دیگر هم دارد که بسیار جدی است، بدون اینکه کسی به آن دقت کند.

سال گذشته چند شب قبل از دربی برگشت تهران اسپانسرهای یکی از تیم‌ها بدون اطلاع سرمربی (یا شاید با اطلاع او، اما خلاف خبری که به او داده بودند) به اردوی بازیکنان رفتند و حرف‌هایی به آنها زدند که خیلی‌ها بعدا گفتند نتیجه دربی را رقم زد. از بعضی شنیده‌ها هم می‌شد اینطور برداشت کرد که افشین پیروانی به‌خاطر زدن حرف‌هایی بعد از آن دربی نسخه‌اش پیچیده شد چون داشت اسراری را فاش می‌کرد که نباید. نکته بسیار ساده است. اسپانسر 2تیم قرمز و آبی تهران یک سازمان است. کجا دیده‌اید واقعا یک چنین فاجعه‌ای را؟ میلان و اینتر؟ لاتزیو و رم؟ یا کدام تیم دنیا؟ مگر می‌شود اصلا 2 تیم رقیب یک اسپانسر داشته باشند؟ خب به‌سادگی اسپانسری که به‌دنبال منافع خودش است می‌تواند نتیجه فوتبال را خارج از زمین تعیین کند. بی‌آنکه روح فوتبال را درنظر بگیرد. در یک کلام مالکیت مشترک برای 2 تیم مختلف که فاجعه است، اما اگر اسپانسر هم مشترک باشد که دیگر افتضاحی غیرقابل جبران بار می‌آید.

در 15اسفند 70 یک روز قبل از ‌ماه رمضان در دربی تهران اتفاقی افتاد. استقلال دو بر صفر پرسپولیس را برد. این شاید خیلی مهم نباشد. نکته اصلی این بود که بر خلاف تمام دربی‌های قبلش پرسپولیس و استقلال با یک فرم پیراهن و یک نوشته واحد به زمین آمدند؛ یکی قرمز و دیگری آبی. این شکل از رقابت را در هیچ نقطه‌ای از دنیا نمی‌توان دید.