جبر مرگ برای یک نابغه ایرانی دیگر

بابک فرزاد از نابغه‌های ایرانی و چهره‌های علمی تأثیرگذار 2روز پیش، براثر بیماری سرطان در کانادا درگذشت. او از همدوره‌های مریم میرزاخانی و متعلق به نسلی از نابغه‌های علمی معاصر بود که تعداد زیادی از دانشجویان و همدوره‌ای‌هایشان او را الگو قرار دادند.
بابک فرزاد متولد اصفهان بود. او در همان حول و حوش شرکت مریم میرزاخانی در برنامه‌های المپیادی، در المپیاد کامپیوتر شرکت کرد و جزو برندگان مدال طلای ایران و برنز جهان در این المپیاد بود. او بعد از فارغ‌التحصیلی در رشته نرم‌افزار کامپیوتر دانشگاه صنعتی شریف به کانادا رفت، در دانشگاه تورنتو دکترای فلسفه در رشته دانش رایانه را دریافت کرد. در سال 2007به دانشگاه براک کانادا رفت و در رشته ریاضی به‌عنوان استادیار مشغول به‌کار شد. بابک فرزاد از سال 2005تا 2007در دانشگاه مک‌گیل کانادا در مقطع فوق‌دکترای ریاضی تحصیل می‌کرد.
او را به جز جایگاه علمی مهمی که داشت، به‌خاطر خدماتی که به دانشجویان ایرانی و مراکز علمی داخل کشور می‌کرد، می‌شناختند. الگو بودن فرزاد برای هم‌نسلانش نیز بر کسی پوشیده نیست.
به گزارش همشهری، امیر ناظمی، رئیس سازمان فناوری اطلاعات ایران که در همان دوران‌ در اصفهان تحصیل می‌کرد، از بابک فرزاد به‌عنوان یکی از الگوهای نسل خودش نام برده و درباره او یادداشتی نوشته است. در بخشی از این یادداشت آمده: «معلم زبان آمد توی کلاس، سال اول دبیرستان بودیم. گفت: «بعضی‌ها را وقتی می‌بینم انگار در چشمانشان نوشته شده است اینها آینده بزرگی دارند؛ مثل همین بابک.» کسانی مثل بابک فرزاد و مریم میرزاخانی، امین صابری، ‌رؤیا بهشتی، محمد مهدیان، روزبه پورنادر و... نخستین نسل از الگوهای ما شده بودند. آنها دیگر سال بالایی‌ها نبودند، آنها برگه‌های المپیاد مرحله ملی را تصحیح می‌کردند و آموزش می‌دادند. آنها الگوهای هم‌نسل‌های خود شده بودند. آنها الگوهایی بودند که به ما این باور را می‌دادند که جهانی‌شدن و در جهان برنده شدن آنقدرها هم دور نیست.... شاید هیچ‌وقت آنها نفهمیدند که چقدر برای ما الگو بودند؛ هیچ‌وقت نفهمیدند که چقدر ما دنبالشان می‌کردیم.»
یکی از آشنایانش در توییتر نوشته است: «سال دوم بود، آمده بود کانادا، آمد یکی یک جعبه داد دست ما که بروید کتاب جمع کنید. می‌خواهیم هرکسی کتاب درسی در دانشگاه اضافه دارد را بفرستیم ایران.»
علی فرنود، روانشناس و از همدوره‌ای‌های فرزاد درباره او نوشته است: «تا آخرین لحظه شجاع بود، دوستانش را بی‌خبر نگذاشت، و یک‌بار «چرا من؟» نگفت و از ذهنش هم نگذشت. تصویرش برای من همیشه همان تصویر 23سال قبل خواهد بود.»