امیر قلعه‌نویی مرد بازگشت‌هاست؛ 3دوره استقلال، 2دوره تراکتورسازی و حالا هم دومین دوره مربیگری در سپاهان. ابتدای لیگ هجدهم، سپاهان و امیر یک‌بار دیگر به هم رسیدند تا شاید دوباره همدیگر را به روزهای پرافتخار گذشته برگردانند. قلعه‌نویی پرافتخارترین مربی تاریخ لیگ برتر است اما از پنجمین جامی که او برده، 5سال می‌گذرد. درست مثل سپاهان که با 5قهرمانی پرعنوان‌ترین تیم این تورنمنت است اما از بهار 94به بعد با حسرت یک گوشه نشسته و ترکتازی رقبا را دیده. مدعیان اصلی لیگ چهاردهم، نفت تهران و تراکتورسازی تبریز بودند، اما در شبی که هیچ‌کس نفهمید چه اتفاقاتی در ورزشگاه یادگار رخ داد، دو تیم به تساوی رضایت دادند تا جام ناباورانه به اصفهان برسد. بعد از آن اما یک آب خوش از گلوی سپاهان پایین نرفت. کسانی که با شعار «حالا حالا قهرمانیم» به زمین و زمان فخر می‌فروختند، لیگ پارسال را روی پله چهاردهم به پایان بردند و حتی چیزی نمانده بود سر از دسته پایین‌تر دربیاورند. این بود که مدیران سپاهان متقاعد شدند سراغ امیر برگردند؛ مردی که 2 فصل گذشته را روی نیمکت تراکتورسازی و ذوب‌آهن در کورس قهرمانی با پرسپولیس قرار گرفت، اما هر دو بار بدجوری کم آورد. سه‌ضلعی سپاهان، قلعه‌نویی و تیم پرستاره می‌توانست به این حسرت دوجانبه پایان بدهد؛ اتفاقی که فعلا در نیمه‌راه لیگ رخ داده و ژنرال به شکلی ناپلئونی قهرمان نیم‌فصل شده است. با وجود این خود او هم می‌داند کارش برای تکمیل این موفقیت در پایان فصل سخت است؛ چه اینکه استقلال و تراکتور را گرسنه می‌بیند و پرسپولیس را سرسخت‌تر از آنچه تصور می‌کرد.
چیزی که در این نیم‌فصل هم در مورد شخص قلعه‌نویی زیاد به چشم آمد، علاقه او به مکررگویی بود؛ مردی که این اواخر بیشتر از جام‌ها، کلمات را تکرار می‌کند. قلعه‌نویی در این چند‌ماه صدبار گفته سپاهان امسال در بحث هزینه‌ها، پنجمین تیم لیگ بوده. بیایید فرض کنیم تراکتور و استقلال بیشتر از سپاهان خرج کرده‌اند و حتی پرسپولیس محروم را هم پرهزینه‌تر از طلایی‌پوشان اصفهان بدانیم؛ خب حالا تیم چهارم این جدول کیست؟ پدیده؟ پیکان؟ پارس‌جنوبی؟ نکند منظور قلعه‌نویی سپیدرود است؟! همین ضعف استدلال در تکرار هزارباره ظلمی که در تیم ملی بر او شد هم قابل رویت است. امیر انگار نمی‌تواند تلخی محاکمه‌اش بعد از جام ملت‌های2011 و اخراجش از تیم ملی را فراموش کند، پس به هر مناسبتی یادآوری می‌کند که «من را بعد از باخت به کره‌جنوبی دادگاهی کردند، اما باخت آقایان به عراق حماسه شد.» این جملات اما همدلی چندانی برنمی‌انگیزد، درست مثل تأکید ملال‌آور او روی این جمله که «هدف‌شان نابودی من است.» شاید چیزی که قلعه‌نویی نداند این است که دوره حرف‌درمانی در فوتبال ایران تمام‌شده و آدم‌ها باید حقانیت‌شان را در میدان ثابت کنند. او برای بازگشت به اوج، باید کار نیمه‌تمام نیم‌فصل را در پایان فصل کامل کند، البته با فوتبالی زیباتر و مدرن‌تر؛ فوتبالی که همه‌‌چیزش اوت دستی و ارسال از کناره‌ها برای استنلی کی‌روش نباشد، فوتبالی که خالد شفیعی را از دقیقه60 به خط حمله نفرستد. آیا در لیگ هجدهم بازگشت امیر، کامل می‌شود؟
جام‌ها را تکرار کن، نه جمله‌ها را
در همینه زمینه :
