در فصل سردی که به‌سر می­‌بریم

علی‌اکبر قاضی­‌زاده | مترجم و مدرس روزنامه‌نگاری

 آثار درپیش‌گرفتن رویه‌های نادرست در عرصه رسانه‌های نوشتاری، پس از سال‌ها، تازه نمایان شده است. جای آن نیست که آن رویه‌ها را فهرست کنیم یا توضیح دهیم. مهم این است که حالا با دریغ و افسوس، افول دوران رونق این کوشش مغتنم و پرخاطره را می‌بینیم. باید کاری کرد. به آن هنری جورج سل­دس آمریکایی رشک می­‌برم که بیش از 80سال روزنامه‌­نگاری کرد و حدود 105سال عمر.

 2سال پیش در یادداشتی توصیه کردم اهالی رسانه‌های نوشتاری، با فناوری­‌های اطلاع‌­رسانی رایانه‌­ای کنار بیایند و تلاش کنند در راه رونق این حرفه، آن توانایی‌­های نو را به‌کار گیرند. آن زمان نوشتم اگر با این موج نوآوری­‌ها همراه نشویم، شاید آخرین نسل در این حرفه به‌حساب آییم؛ یعنی مثل بسیاری از حرفه‌ها و مهارت‌های دیگر، روزنامه­‌نگاری هم خاطره می‌شود. روزنامه‌­نگاری کاغذی، نزدیک به 185سال در این سرزمین پیشینه دارد. مثل هر حرفه دیگر، کهکشانی از واژگان، نامواره و روش‌ها، با این وضع، از یادها پاک خواهد شد.

 در عمر نزدیک به 2 قرن روزنامه‌نگاری و روزنامه­‌داری در کشورمان، هیچ‌گاه نه مردم را چنین تشنه بیش دانستن دیده‌­ایم، نه هرگز شمارگان روزنامه‌ها به این حد رقت­‌آور و نه روزنامه‌­نگاران را چنین در خود فرومانده و هراسان از فردا. برای برخورد با این پیشامد که در ما­ه‌های گذشته، با نوسان ارزها و گرانی کاغذ بر سر اهالی مطبوعات فرود آمد و به تقریب بر کار تمامی مطبوعات و مطبوعاتیان اثر گذاشت، از دولت نمی‌توان انتظار کمکی داشت. بسیاری از همکاران من برآنند که در اساس، این بحران نتیجه روش‌های ناسنجیده دولت‌­هاست. اما به اهل روزنامه می‌توان توصیه کرد وضع را جدی بگیرند و استوار برای نجات حرفه خود کاری کنند. چون همیشه و همصدا با عمر به‌‌سربردگان این حرفه، به همکارانم می‌­سپارم توان و نیروی حرفه‌­ای خود را بالا برند و با هوای تازه و حرف نو به میدان آیند.
 مثل دیگر مردم، نقش ما فقط نشستن و در انتظار نتیجه کار ماندن نیست. اهالی روزنامه در بزنگاه‌های بحرانی دیگر بر حوادث روزگار اثر گذاشته‌­اند. به یقین، امروز هم می‌توان پا به میدان کار و ابتکار گذاشت.