نی‌نوشت

عباس کوچری /خوشنویس

خط و خال سیاهی که عارض هنر این سرزمین به آن آراسته است، از دیرباز تا به امروز دلباختگان فراوانی داشته است. چرخش پنجه هنرمند ایرانی قلم و مرکب را چنان بر طومار تاریخ گردانده است که نقشی از آن خوش‌تر در تصور نمی‌گنجد. 
شاید این را باید به حساب بی‌مهری روزگار گذاشت که هر روز از تعداد مشتاقان آموزش این هنر گرامی کاسته می‌شود. گرچه این روزها تعداد کسانی که مشق تحریر با خودکار می‌کنند چندان هم کم نیست، اما کساد بازار خوشنویسی با قلم نی این هنر را از سکه می‌اندازد. خوشنویسی را شناسنامه هنر ایران دانسته‌اند، از این رو کم لطفی به این هنر خدشه به هویت ایرانی به شمار می‌آید آن هم در روزگاری که خط ایرانی مسیر جهانی شدن را خرامان و خوش می‌پیماید. سبک میرعماد ثبت ملی شده است و سودای ثبت جهانی شدن را به سر دارد. نمایشگاه‌های خط در دوردست‌ها‌ تماشاگران پروپیمانی دارند. تماشاگرانی که با یک بار دیدن دل می‌بازند و سر در راه عشق این محبوب دلفریب می‌گذارند. هم از این روست که خبر برپایی نمایشگاهی از این صناعت فاخر برای آنها به منزله نسیمی است که خبر از بهار هنر ایران دارد. 
خون نی همرنگ داغ لاله بر جریده دل‌ها نقش عشق می‌نشاند و حس شرقی سرشار بودن از هنری را که از جنس طبیعت است به ذائقه‌ها می‌چشاند.
به هر روی همقطاران هم قلم برآنند تا پرشور و پرتلاش تا می‌توانند در خدمت خوشنویسی و اعتلای آن باشند و چشمداشتی جز توجه همگان به این میراث پرافتخار گذشتگان ندارند. خوشا دل‌های مشتاقی که برای این پریچهر شهرآشوب بتپد و خوشا جان‌های شیفته‌ای که از اعجاز مرکب و نی‌ نامیرایی و جاودانگی جوید. 
خوشنویسی به همت همه کسانی که به تمرین، آموزش، تبلیغ یا حتی داشتن مسطوره‌ای از آن دلخوشند، می‌تواند حال و روز بهتری داشته باشد.