مسجد 200ساله تک‌مناره‌ای
مدرسه دانگی تا سال 1340شمسی شامل 6 حجره بود و طلاب حوزه علمیه در آن به فراگیری دروس دینی مشغول بودند. قبل از انقلاب اسلامی حجره‌ها بازسازی شد و سال‌های بعد از پیروزی انقلاب نیز تعمیراتی در این مدرسه صورت گرفت و با احداث آشپزخانه و سالن مخصوص بانوان، مراسم عزاداری ماه‌های محرم و صفر در این محل برگزار می‌شد. در حال حاضر هیچ‌گونه فعالیت آموزشی در این مدرسه انجام نمی‌گیرد و فقط از شبستان قدیمی آن برای برگزاری نماز جماعت استفاده می‌شود. مدرسه دانگی در زمان قاجاریه ساخته شد. نصرالله حدادی، تهران‌پژوه، درباره مسجد و مدرسه دانگی می‌گوید:«از عهد صفوی به بعد معمولا هرجایی مسجد ساخته می‌شد مدرسه علوم دینی هم در نزدیکی آن ساخته می‌شد. مدرسه دانگی از مدارس با اعتبار زمان ناصری بود که از مؤسس اولیه آن اطلاعی در دست نیست ولی در برخی از مکتوبات، مؤسس این مدرسه سیدجعفر لاریجانی ذکر شده و در جای دیگری سیدحسین لاریجانی گفته شده است.»
از بزرگانی که در این مدرسه تحصیل کردند میرزاحسن کرمانشاهی بود که بعد از استادش ابوالحسن جلوه، کرسی تدریس حکمت را داشت. شیخ داوود لاریجانی و شیخ آقابزرگ طهرانی نیز در همین حجره‌ها مراتب علمی را طی کردند.
رحیم طوبایی، از اهالی قدیمی محله اودلاجان می‌گوید: «کوچه سه‌راه دانگی از روبه‌روی مسجد پامنار شروع و به خیابان پامنار ختم می‌شود. مسجد دانگی که در سال 1235هجری قمری ساخته شده تک‌مناره‌ای است و سال 1334به‌عنوان یکی از آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. مسجد و مدرسه دانگی که طرح هندسی مشخصی ندارد، دارای یک صحن میانی است که در شمال آن شبستانی ستون‌دار قرار گرفته.»
طوبایی درباره سرنوشت تکیه دانگی هم می‌گوید: «یک تکیه قدیمی هم که به تکیه دانگی معروف بود، در نزدیکی مدرسه میرزا صالح یا مدرسه دانگی قرار داشت که بعد از عریض شدن خیابان پامنار، در زمان پهلوی اول تخریب شد و اکنون وجود خارجی ندارد.»
