حماسه نادانی!

علیرضا مجمع|بالطبع زمانی که این یادداشت را می‌نویسم از نتیجه صعود یا حذف ایران از جام‌جهانی اطلاعی ندارم. پس خیلی درباره تیم کی‌روش و پسرانش و فرم بازی انتحاری ایران یا گل‌زدن کریس رونالدو یا ناکامی‌اش در بازی دیشب اطلاعی ندارم. منطقا اگر حتی نتیجه غیر دلخواه‌مان هم به دست بیاید خیلی نمی‌توانیم به این تیم ایراد بگیریم. تیم الان ایران در فاز دفاعی حتی در میان بهترین تیم‌های جهان هم حرف برای گفتن دارد.
  پریشب قبل از بازی ایران با پرتغال چند نادان که در داشتن شعورشان شک و شبهه جدی است، به هتل محل اقامت پرتغالی‌ها رفته‌اند و خیابان را گذاشتند روی سرشان. با یکی‌شان که حرف زده شده و تصویرش در شبکه‌ها آمده، رو به دوربین با بی‌شرمی هر چه تمام‌تر گفته؛« آمدیم اینجا و می‌خواهیم تا صبح آنقدر سرو‌صدا کنیم که تیم پرتغال نتواند استراحت کند و فردا در زمین نتوانند خوب بازی کنند.» می‌خواهیم با این ابزار صعود کنیم؟ تیم‌های باشگاهی عربستان-و احتمالا تیم ملی‌شان- به ایران نمی‌آیند با این استدلال که ایران امنیت برگزاری بازی ندارد. بعد از بارها تذکر و جون من جون تو که؛ تو رو به هر چی اعتقاد دارید ترقه نندازید توی زمین، چون محروم می‌شویم، باز می‌بینیم که ترقه و لیزر فراوان در بازی‌های داخلی و بین‌المللی زده می‌شود و در تلویزیون هر کی از راه می‌رسد از عادل گرفته تا تاج و کفاشیان و فتاحی و بقیه اعتقاد دارند یک عده «تماشاگر نما» داریم که این کارها را می‌کنند. باید به عرض برسانم که نخیر اساتید، تماشاگر نمایی وجود ندارد. اینها خود خود تماشاگران ایرانی هستند. فرهنگ تماشاگری را در این چهل سال بهمان یاد نداده‌اند. نمی‌توانیم مبارزه جوانمردانه را تحمل کنیم. احتمالا هم آن کسی که ایده رفتن به دم هتل پرتغالی‌ها را داده کلی ایول از رفقای نادان‌تر از خودش گرفته است (لفظ‌های بدتری باید به کار ببرم، اما می‌دانم که چاپ نمی‌شود.)
  تصویر دیگری که از همین شبکه‌ها پخش شد، احتمالا تصویر پنجره همان هتلی است که رونالدو و تیمش در آنجا هستند. رونالدو طفلک با اشاره به جماعت می‌گوید:«سرو صدا نکنید. من دارم استراحت می‌کنم.» این تصویر ممکن است جعلی باشد. اصلا مهم نیست. مساله این است که کاپیتان پرتغال در حالی که این سرو‌صداها گوشش را خراشیده بوده، همین تصویر شبح‌گونه را داشته اجرا می‌کرده. یکی دیگر از حماسه‌های هموطنان غیور همیشه در صحنه در سارانسک به این شکل رقم خورد.
  چرا ما دائم باید قربانی بدهیم برای ندانم‌کاری‌مان. چرا یک‌بار نمی‌خواهیم فکر کنیم به کارهایی که داریم انجام می‌دهیم؟ چرا برای همه چیز باید هزینه بدهیم؟ دیروز مسی برای هم‌گروهی با ایران فحش خورد، بنجامین ویلیامز و مازیچ برای اینکه به ضرر ایران سوت زدند فحاشی شنیدند، امروز هم کریس رونالدو برای اینکه می‌خواهد با ایران بازی کند نباید بتواند استراحت کند. اگر گل بزند که دیگر شاهکار غیورمردان ایران زمین(!) را احتمالا شاهد خواهیم بود. ما خودمان را سر کار گذاشته‌ایم با فرهنگ تماشاگرهایی که پرورش داده‌ایم. خیلی امیدوار نباشید این روند اصلاح شود.