چرا نمایش ما مقابل آرژانتین بهتر از بازی با اسپانیا بود؟

بهروز رسایلی|بعد از شکست نزدیک تیم ملی کشورمان برابر اسپانیا، برخی کارشناسان و هواداران ایرانی از این بازی به عنوان بهترین بازی تاریخ تیم ملی فوتبال یاد کردند. این در حالی است که پیش‌تر عموما چنین لقبی به بازی چهار سال قبل با آرژانتین اطلاق می‌شد. در حال حاضر جدل بر سر اینکه نمایش ایران در کدام‌یک از این دو بازی بهتر از دیگری بوده، ادامه دارد. در همین راستا به مرور هفت مزیت بازی چهار سال قبل با آرژانتین می‌پردازیم؛ نکاتی که شاید نشان می‌دهد نبرد ما با آلبی‌سلسته جانانه‌تر و قابل ستایش‌تر از بازی اخیر با اسپانیا بوده است.
   از مسائل کمی و آماری شروع می‌کنیم. تیم ملی ایران در هر دو بازی با آرژانتین و اسپانیا حدود 30درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت و 70درصد باقی را به رقیب سپرد؛ با این وجود ما در بازی با آرژانتین چهار ضربه داخل چارچوب داشتیم، در حالی که در دیدار با اسپانیا حتی یک ضربه داخل چارچوب هم به‌نام تیم ملی کشورمان ثبت نشد. رومرو، دروازه‌بان آرژانتین در آن بازی سه مهار توپ داشت، در حالی که دخه‌آ بدون سیو بازی با ایران را به پایان برد. تیم ملی کشورمان به ازای 10کرنر آرژانتین در آن بازی، 6کرنر روی دروازه حریف ارسال کرد، در حالی که امسال ما در برابر 6کرنر اسپانیا فقط دو ضربه کرنر داشتیم. فاصله تعداد پاس‌های سالم دو تیم هم در بازی چهار سال پیش کمتر بود. چهار سال پیش آرژانتینی‌ها 510 پاس سالم دادند و ما 136 تا؛ این در حالی است که امسال اسپانیایی‌ها 718 پاس سالم دادند و ما 152 تا.
   در مقایسه آمار به یک نکته مهم توجه داشته باشید؛ اینکه تیم ملی برابر آرژانتین 90 دقیقه مساوی بود و عملکرد تهاجمی مطلوب‌تر شاگردان کی‌روش در آن بازی از جمله در زمینه خلق موقعیت‌های آشکار گلزنی وکسب کرنر، در شرایطی ثبت شد که ما برای به دست‌آوردن امتیاز نیازی به گلزنی نداشتیم اما در بازی با اسپانیا 40دقیقه از حریف عقب بودیم و احتیاج به گل داشتیم. پس طبعا حملات چهار سال پیش برابر آرژانتین بهتر و با برنامه‌تر بود اما حملات بازی با اسپانیا بیشتر جنبه غریزی داشت.
   تقریبا تمام فرصت‌های گلزنی تیم ملی برابر آرژانتین در جریان مسابقه به‌دست آمد، در حالی که فرصت‌های پراکنده گلزنی به اسپانیا عمدتا حاصل ضربات ایستگاهی و پرتاب اوت بود. شاید تنها موقعیت تاکتیکی ما در بازی امسال روی حرکت انفرادی وحید امیری به دست آمد.
   چهار سال پیش یک پنالتی واضح ایران برابر آرژانتین اعلام نشد اما برابر اسپانیا، طلبی از داوری نداریم. شاید قاضی میدان تنها می‌توانست در صحنه معروف دراز کشیدن چند بازیکن تیم ملی روی خط دروازه، هند پنالتی رامین رضاییان را اعلام کند که این کار را نکرد.
   در بازی با آرژانتین تیم ملی ایران هرگز دست به ضدفوتبال نزد و اتلاف وقت نکرد، اما در نیمه نخست دیدار با اسپانیا چندین‌بار این اتفاق رخ داد که زشت‌ترین آن مربوط به تمارض بیرانوند در صحنه رویارویی با کاستا بود.
   بعد از بازی چهار سال پیش با آرژانتین حجم تحسین‌های جهانی از نمایش ایران بیش از حالا بود، این‌بار اما حجم طعنه و کنایه‌ها به بازی تدافعی ایران برابر اسپانیا بیشتر به نظر می‌رسید.
   اسپانیا حداقل روی کاغذ در یک دهه گذشته تیم بهتری نسبت به آرژانتین بوده است، اما یادمان باشد «در لحظه» وضع آن آرژانتین بهتر از این اسپانیا بود. آنها بازی اول را برده بودند و با استرس کمتری به دیدار ما آمدند، برعکس اسپانیا. فراموش نکنیم 24ساعت پیش از جام‌جهانی در تیم ملی اسپانیا کودتا رخ داده و سرمربی این تیم تغییر کرده است. آرژانتین چهار سال پیش تا فینال پیش رفت و عادلانه باید گفت در بازی نهایی با آلمان هم حقش برد بود، اما تصور چنین دورنمایی برای اسپانیای فعلی شاید کمی دور از ذهن باشد.