در ستایش سکوت

بهروز رسایلی

گاهی شاید «حرف نزدن» یک گزینه مطلوب و  مطمئن‌تر باشد. خیلی مواقع آدم‌ها از به زبان آوردن حرف‌هایی لطمه می‌خورند که یا اساسا اشتباه هستند یا به شکل بدی مطرح می‌شوند. تا زمانی که آدمی حرفی را نزده باشد، مسئولیتی هم ندارد اما به محض به زبان آوردن سخن، باید تبعات آن را قبول کند. بنابراین «سنجیده گویی» در هر حوزه‌ای ضرورت دارد. روزهای گذشته 2فوتبالیست سرشناس ایرانی مطالبی به زبان آوردند که واکنش‌های منفی فراوانی به‌دنبال داشت. می‌شد این حرف‌ها را نزد یا طور دیگری بیان کرد. وقتی قادر به اداره کلمات نیستیم، چه بهتر که سکوت پیشه کنیم.

بیرانوند؛ خطاکار طلبکار
داستان علیرضا بیرانوند مربوط به اواسط هفته گذشته است. او حضوری منفی و ناخوشایند در یک برنامه تلویزیونی داشت. اسرار باشگاه را فاش کرد و در حوزه‌هایی سرک کشید که ارتباط چندانی به این دروازه‌بان نداشت. با این حال شاید بدترین بخش ماجرا، لحن طلبکارانه بیرانوند بود. او که به واسطه فسخ قراردادش در ابتدای فصل و البته مذاکره با استقلال تحت فشار قرار داشت، این هجمه‌ها را منصفانه ندانست و حتی به پیشکسوتانی که در موردش با نیت خیر پادرمیانی کرده بودند هم حمله کرد: «می‌گویند بیرانوند را ببخشید. مگر من چه کرده‌ام که مرا ببخشند؟ آدم کشته‌ام؟ نهایتا هواداران در این شرایط بد چند روزی در فضای مجازی سرگرم بودند. من برای این تیم قهرمانی‌های زیادی آورده‌ام و هواداران پرسپولیس باید به من احترام بگذارند.» سخنان بیرانوند از زوایای مختلف قابل نقد بود، اما شاید همین منت گذاشتن بر سر مردم دردناک‌ترین زاویه داستان به شمار می‌آمد. حتی برانکو هم که معمار پرسپولیس نوین است می‌گوید: «همه با هم کار کردیم.» بیرانوند اما طوری وانمود کرد که گویا همه زحمات بر دوش او بوده و بقیه هیچ تأثیری در موفقیت تیم نداشته‌اند. اصلا انگار نه انگار که پرسپولیس یک فصل بدون او، قهرمان لیگ شد و به فینال آسیا هم رسید. مصاحبه بیرانوند اصلا واکنش‌های جالبی بین هواداران و پیشکسوتان نداشته و این صدمین‌بار است که برخی به او توصیه می‌کنند: «اگر نمی‌توانی حرفت را درست و کامل بزنی، لااقل حرف نزن.»

رضاییان؛ سپاهان اصفهان یا ایران؟
رامین رضاییان هم داستان خودش را دارد. او که ابتدای فصل با وجود قراردادی که با سپاهان داشت، از هواداران این تیم خداحافظی کرده بود، نهایتا ناچار شد با طلایی‌پوشان ادامه بدهد. از اینجا به بعد او وارد فاز «تعصب‌نمایی» نسبت به پیراهن سپاهان شده و گاهی در این زمینه زیاده‌روی می‌کند؛ ازجمله این اواخر که با ضبط یک ویدئو برای تشویق هواداران به حضور در ورزشگاه گفته: «ما سپاهان اصفهان هستیم، نه سپاهان ایران. دوشنبه بیایید و از تیم شهرتان جلوی الاتحاد دفاع کنید.» این اظهارات عجیب، واکنش‌های منفی فراوانی به‌دنبال آورد. برخی در دفاع از رضاییان گفته‌اند او نتوانسته کلامش را به درستی منعقد کند، چون منظورش فقط ناعادلانه بودن حمایت از سپاهان در قیاس با پرسپولیس و استقلال بوده. با این حال حتی این روایت هم دقیق نیست. 2فصل پیش سرخابی‌ها به‌طور همزمان مجوز حضور در لیگ قهرمانان آسیا را به‌دست نیاوردند. همین امسال این اتفاق بار دیگر برای استقلال رخ داد. پرسپولیس در بدترین زمین ممکن مقابل النصر به میدان رفت و همه اینها در حالی است که سپاهان ورزشگاهی استاندارد و شیک در اختیار دارد. اگر شما نماینده ایران نیستید، پس نساجی مازندران چه باید بگوید؛ تیمی که حتی در شهر خودش ورزشگاه مناسب برای میزبانی از رقبای آسیایی ندارد؟