بهروز رسایلی|در فاصله تنها چند روز به اولین بازی ایران در جامجهانی، مسلما تیمملی ایران بیش از هر چیز دیگری به آرامش، همدلی و تمرکز بالا نیاز دارد، اما درست در شرایطی که در تهران از لزوم وحدت سخن گفته میشود، خود اعضای تیمملی در روسیه رویکرد دیگری در پیش گرفتهاند و بیوقفه «هلمنمبارز» میطلبند. آنچه بیشتر مایه تاسف بهنظر میرسد این است که در نوک این هرم ماجراجویی، شخص کارلوس کیروش ایستاده است.
سرمربی تیمملی که دوز رفتارهای پرخاشگرانهاش طی چند ماه اخیر به شکل چشمگیری افزایش پیدا کرده، در روسیه هم به آرامش مطلوب نرسیده است. جر و بحث او با یکی از اعضای کادر تدارکات تیمملی منجر به اخراج طرف مقابل از اردو شده است. این اما همه ماجرا نیست. کیروش در مصاحبهاش با خبرنگاران هم همان غرولندهای همیشگی را تکرار کرده. او بار دیگر رسانههای ایرانی را به خیانت علیه تیمملی متهم کرده؛ اتهامی بزرگ که با دلایلی مجهول وارد میشود. کیروش گلهمند است که چرا رسانهها در ماجرای اعتراضش به برنامه لیگ قهرمانان آسیا، پشت او در نیامدند. او آن زمان «حرف زور» میزد و حالا نهتنها روی همان مواضع نادرست پافشاری میکند، بلکه روزنامهنگاران را هم مثل کمپانی نایکی شریک تحریم تیمملی به شمار میآورد. به راستی اما این همه بستانکاری از کجا میآید؟ وقتی برنامه رسمی لیگ قهرمانان آسیا برای همه باشگاههای قاره اعلام شده، فوتبال ایران باید برای خوشایند کیروش از حضور در مراحل بالاتر این تورنمنت صرفنظر میکرد؟ یا شاید هم تیمهای حاضر در لیگ قهرمانان باید بدون ملیپوشان گرانقیمتشان به مسلخ تیمهای عربی میرفتند و حذف میشدند؟ اینکه کارلوس این همه روی حرف غیرمنطقیاش در آن ماجرا پافشاری میکند، شاید به این دلیل است که از حالا دارد برای ناکامی احتمالی تیمملی در جامجهانی بهانه میتراشد، اما واقعیت آن است که ما اگر 30گل هم از اسپانیا و پرتغال بخوریم، باشگاههای ایرانی هم مثل بقیه تیمهای قاره باید با همه ملیپوشانشان در یکهشتم نهایی لیگ قهرمانان حاضر میشدند. حرف زور، زور است و با هیچ فرمولی نمیتوان آن را «حق» جلوه داد.
وقتی سرمربی تیمملی در چنین روزهای حساسی دنبال حفظ آرامش مجوعه تحت هدایتش نیست و از علی کریمی و برانکو تا خبرنگاران و باشگاههای ایرانی را «نوازش» میکند، معلوم است که این روحیه به شاگردان او هم تسری مییابد. به همین سادگی است که امثال مهدی طارمی و سردار آزمون بهجای اینکه در این روزهای حساس گوشی موبایلشان را کنار بگذارند و فقط راههای گلزنی با کمترین موقعیتهای ممکن را تمرین کنند، دنبال جواب دادن به انتقادات در فضای مجازی هستند. یک کمدین (درست یا غلط) یک شوخی ساده با تیپ رسمی چند بازیکن تیمملی کرده، اما آقایان از آن سر دنیا وارد کامنتهای طرف میشوند و او را به باد بد و بیراه میگیرند. برخی خبرنگاران حاضر در اردوی ترکیه شهادت میدادند که آنجا هم حواس بعضی ملیپوشان ببیشتر به همین مسایل جانبی بود تا تمرین کردن؛ آنچه در شرایط کنونی سخت نگرانمان میکند. آیا واقعا این تیم با همین شرایط باید آماده سختترین مسابقات سالهای اخیرش شود؟ شاید خیلی بدبینانه بهنظر برسد، اما شرایط طوری است که بهنظر میرسد کیروش کمی تیم را «ول» کرده. کاش اینطور نباشد. کاش این 3هفته همه چیز کنترل شود. به خدا بعد از این 3بازی تا ابد برای فحش دادن به همدیگر و کامنت اعتراضی گذاشتن فرصت خواهیم داشت. وقت این حرفها، حالا نیست.
چرا با همه دعوا دارید؟
در همینه زمینه :