نقش زنان در تشکل‌های مردم‌نهاد

فعالیت زنان در تشکل‌های مردمی خراسان شمالی نقش پررنگی دارد. یک بانوی تولیدکننده در حوزه صنایع‌ دستی با همکاری تشکل‌های مردم‌نهاد به زنان بی‌سرپرست و زندانیان، کمک می‌کند. نارنج شاکری که سال‌هاست نامش به‌عنوان تولیدکننده صنایع‌ دستی مطرح می‌شود، به همشهری می‌گوید: «کار ما صد درصد مردمی است. در این هفته نیز با مشارکت مردم، یکی از برنامه‌های خود را در حوزه صنایع‌ دستی مانند فرش، گلیم، پارچه‌های سنتی، چرم و حصیربافی برگزار می‌کنیم.»
عمده فعالیت‌های او، به آموزش صنایع ‌دستی برمی‌گردد. به این صورت که عده‌ای از خیرین کمک‌های مالی را انجام می‌دهند و عده‌ای از مردم آموزش‌های مورد نظر را به زندانیان و زنان سرپرست خانواده ارائه‌ می‌دهند.
شاکری تأکید می‌کند: «بیشتر فعالیت ما به آموزش مردم برمی‌گردد و به‌‌ آموزش صنایع ‌دستی برای زندانیان. آموزش تولیدی ما که توسط خود مردم انجام می‌شود، کاملا رایگان است و از دلایل مهم رایگان بودن آموزش، کمک و حمایت‌های مردمی است. خیرین البته کمک‌های زیادی به ما می‌کنند و حتی مصالح ساختمانی برای آموزش صنایع‌ دستی فراهم می‌کنند. همچنین آنها کمک مالی هم می‌کنند تا مردم بتوانند لوازم مورد نظر خود را برای تولید فرش، گلیم، چرم‌دوزی و ... تهیه کنند. در واقع زندانیان و زنان سرپرست خانواده، بیشتر قشر هدف ما را تشکیل می‌دهند.» البته برای زندانیان به‌ اصطلاح فعالیت‌های نشسته را درنظر می‌گیرند، مانند چرم‌دوزی، قالی‌بافی و حصیربافی تا آنها بتوانند در زندان مشغول به‌ کار شوند.

موزه زنده سفال
سیستان و بلوچستان از محروم‌ترین استان‌های کشور به‌حساب می‌آید. این استان هم بیشترین مشارکت زنان را در حوزه صنایع‌دستی در اختیار دارد؛ برای مثال، زنان روستای کلپورگان چند سالی است درباره بسته‌بندی، تبلیغات و بازاریابی و فروش مجازی آثارشان آموزش دیده‌اند، اما این هنر زنانه برای افزایش فعالیت گردشگری، جذب منابع مالی و رونق اقتصاد محلی و عامه مردم، نیاز به کمک بیشتری از سوی مسئولان دارد.  روستای کلپورگان کمتر از هزار نفر جمعیت دارد و پیش از ثبت جهانی به‌عنوان تنها موزه زنده سفال جهان و تنها روستای جهانی سفال در سال ۹۶، فقط چند نفر از زنان روستا به هنر ۷هزارساله‌شان اشتغال داشتند. ثبت جهانی اما بهانه‌ای شد تا هم این هنر دیرینه رونق دیگری بگیرد و هم زنان بیشتری با مشارکت‌شان‌ خاک را به هنر کیمیا کنند. در حال حاضر ۱۲ شرکت خانوادگی در روستا فعال است، اما به جز این ۱۲ شرکت، زنان روستا همه در خانه‌هایشان سفال درست می‌کنند و برای فروش به کارگاه میراث فرهنگی می‌آورند. البته قدیمی‌ترین کارگاه این روستا سال ۵۱ ساخته شد و حالا گرچه چند وقت یک‌بار مرمت می‌شود، اما باز هم به‌دلیل خرابی گاهی سفال ‌ را می‌سوزاند و چه بهتر که برای این هنر جهانی شده کوره‌ای جدید با قابلیت تنظیم درجه ساخته شود.‌