روایت یک خیانت

مهدی علیزاده؛ کارشناس الهیات

برای توضیح این خیانت باید اندکی مقدمه چید. زندان قصر را اسمش را حتما شنیده‌اید. این زندان تا قبل از اینکه در سال ۱۳۰۸ زندان شود، قصر فتحعلی شاه قاجار بوده، اما در این سال و با ظرفیت ۸۰۰ نفر توسط نیکولای مارکوف روسی و با محوریت معماری ایرانی ساخته می‌شود.

طمع پهلوی
گود این زندان که در سال ۱۳۴۵ ساخته شده است، حکایت از یک خیانت عظیم در این کشور است. البته تاریخ این خیانت به سال‌های خیلی قبل‌تر از این و شاید به حدود سال‌های 1310و زمان رضاخان برمی‌گردد. ورزش پهلوانی که در فرهنگ این کشور سابقه دیرینه داشت و محلی برای تربیت عیاران و پهلوانانی چون پوریای ولی بود، مورد طمع پهلوی‌ها قرار گرفت. این را نصرالله حدادی، تهران‌شناس در نهمین تور تهران‌گردی همشهری، در موزه زندان قصر گفت و تاریخ هم بر این مطلب گواه است. گود زورخانه که محل ذکر خدا و مولا علی و خدمت به خلق‌الله بود، پاتوقی شد برای چاقو کش‌ها و لات‌و لوت‌ها. زورخانه زندان قصر هم دقیقا به همین نیت ساخته شد؛ پشتیبانی کف خیابانی از پروژه‌های کثیف رژیم پهلوی.

 همه کاره ورزش باستانی
همه‌کاره ورزش باستانی و پهلوانی هم در دوران طاغوت، شعبان جعفری معروف به شعبان بی‌مخ شد. همان که با اعوان و انصارش یک پایه کودتای ۲۸ مرداد بود و یکی از پایه‌های تثبیت دیکتاتوری محمدرضا در کشور ما شد. زورخانه‌های متعددی را در تهران، که سال‌های سال، محل نشو و نمای پهلوانان دلاور این مرز و بوم بود، پاتوق چاقوکش‌ها و الوات کردند و می‌رفت این سرمایه عظیم تاریخی را به مذبح همیشگی ببرند. با انقلاب اسلامی، این جریان به مسیر اصلی خود بازگشت و مجددا، زورخانه‌ها که به حق، مساجد دوم شیعیان نامیده می‌شود، احیا شد. این روزها اهالی زورخانه‌ها از کم توجهی مردم و مسئولان به این ورزش فرهنگی گلایه دارند و خواهان توجه بیشتر به این سرمایه عظیم اجتماعی هستند. زورخانه‌هایی که برای احیا و راه‌اندازی مجدد، نیاز به رسیدگی و هزینه از سوی مردم و مسئولان دارد.