منهای فوتبال
آشتی مصلحتی ستاره با تیم‌ملی؟
حضور همزمان برخی مربیان در تیم‌های باشگاهی و ملی، حرف‌وحدیث‌های زیادی را ایجاد کرده است
برای کسانی که اخبار والیبال و به‌خصوص تیم ملی را دنبال می‌کنند، یکی از سؤالات بی‌جواب این روزها دعوت دوباره محمد موسوی به اردوی تیم ملی است. موسوی سال پیش در لیگ ملت‌ها جایی در تیم ملی نداشت اما برای مسابقات قهرمانی جهان به اردو دعوت شد. خیلی‌ها از بازگشت او استقبال کردند ولی موسوی روز آخر و قبل از اعزام تیم به مسابقات، در اعتراض به شرایط حاکم بر اردو و تیم کنار کشید. بهروز عطایی بعد از تجربه سال گذشته، این بار هم موسوی را به اردو دعوت کرد ولی همه واکنش‌ها به حضور او در تیم ملی مثبت نبود. نظر بعضی‌ها این بود که موسوی سال قبل به پیراهن تیم ملی احترام نگذاشت و عطایی نباید دوباره به این بازیکن فرصت می‌داد. پاسخ سرمربی تیم ملی در مقابل این نظر، منطقی بود؛ اینکه اتفاقات سال پیش در گذشته مانده و چون تیم ملی به موسوی نیاز دارد، او باید در کنار تیم باشد. حالا چند روز بعد از این صحبت‌های عطایی به‌نظر می‌رسد این نگاه مثبت او دلیل دیگری دارد. عطایی که در لیگ برتر هم تیمداری می‌کند، این فصل از تیم لبنیات هراز آمل جدا شد و برای مربیگری در تیم فولاد ایرانیان به سیرجان می‌رود. نزدیکان به موسوی هم خبر داده‌اند که مقصد او با سرمربی تیم ملی یکی است. موسوی بعد از یک نیم‌فصل نیمکت‌نشینی در فنرباغچه ترکیه، به تیم نیان‌الکتریک رفت و فصل قبل را برای این تیم مشهدی بازی کرد ولی حالا گفته می‌شود عطایی از او خواسته است برای سیرجان بازی کند. این خبر، این شائبه را ایجاد کرده که رابطه خوب عطایی و موسوی نتیجه حضور همزمان آنها در یک باشگاه است.
سال پیش بعد از انتخاب عطایی به‌عنوان سرمربی خیلی‌ها انتقاد داشتند که او نباید در لیگ تیم داشته باشد ولی توجیه فدراسیون این بود که چون مربیان تیم ملی قرارداد مالی با فدراسیون ندارند، برای داشتن منبع درآمد، اجازه دارند که در لیگ تیمداری کنند. منتقدان این تصمیم نگران بودند که منافع باشگاهی عطایی در تیم ملی تأثیرش را بگذارد و حتی به حضور همزمان بعضی از بازیکنان در تیم ملی و تیم هراز نقد داشتند. البته عطایی تنها فرد مورد انتقاد نبود. این انتقاد تا حدودی شامل حال دستیاران عطایی هم می‌شد.
روزهای گذشته امیر شرافت، مدیرعامل باشگاه شهداب یزد هر‌چند اشاره مستقیمی به نام هیچ‌یک از مربیان ملی نکرد، اما موضوعی را مطرح کرد که قابل توجه است. او در گفت‌وگوهای متعددی که روزهای گذشته با رسانه‌ها داشت، مدعی شد: «متأسفانه یک‌سری حرکات از درون اردوی تیم ملی انجام می‌شود که من خیلی سعی کردم سکوت کنم تا شاید تمام شود اما متأسفانه این اتفاقات مدام در حال تکرار است. تماس‌هایی با بازیکنان ما از تیم ملی گرفته می‌شود که در مورد مذاکرات برای فصل آینده است و این در حالی است که بازیکنان تا پایان مسابقات قهرمانی آسیا با ما قرارداد دارند.» چرا مربیان تیم ملی که این روزها باید تمرکزشان روی بازی‌های ملی باشد، بیشتر توجه‌شان به تیم باشگاهی‌شان است؟ مسئله فقط یارگیری این مربیان نیست. شایعه شده که بعضی از مربیان حاضر در کادر فنی بازیکنان مورد نظرشان را با وعده حضور در تیم ملی وسوسه می‌کنند و آنها را با دستمزدی پایین‌تر از قیمت واقعی‌شان به تیم باشگاهی خودشان می‌برند. این اتفاقات از همین حالا جو را علیه مربیان ملی کرده است که شاید خیلی خوشایند تیم ملی و والیبال نباشد.
