سینمای ایران در همه این سال‌ها از حمایت‌های مستقیم و غیرمستقیم دولتی برخوردار بوده است. در بسیاری از کشورها دولت‌ها از سینما و کلا عرصه فرهنگ حمایت می‌کنند ولی این چتر حمایتی الزاماتی دارد که معمولاً رعایت می‌شود. در اینجا اما گاهی وقت‌ها حمایت شامل آثاری می‌شود که اساسا فلسفه غایی و نهایی تولیدشان جذب حمایت‌های دولتی است و محصول نهایی و سرنوشت اکران و بازخوردش میان مخاطب اهمیتی ندارد. سعید خانی، تهیه‌کننده و پخش‌کننده سینما، در این زمینه به ایلنا می‌گوید: «سال‌هاست که سینما درگیر مسئله توجه به سود در تولید است و تهیه‌کننده‌ها برخی مواقع هدف سینما را فراموش کرده‌اند. محصول باید عرضه شود و به نمایش دربیاید اما وقتی دولت وارد عرصه فیلمسازی می‌شود باید برای به هم خوردن این چرخه هم فکری کند. در این شرایط خوب است که دولت بخشی از هزینه‌های تولید را در اکران به‌کار ببرد. ضمن اینکه در زمینه تولید با تهیه‌کنندگانی کار کند که اکران و پخش نیز برایشان اهمیت داشته باشد. در ساخت بعضی از فیلم‌ها مثلا فیلم‌های دفاع‌مقدس دولت باید حضور داشته باشد. از آن‌جا که بخش خصوصی ممکن است دغدغه ساخت این جنس آثار را نداشته باشد یا این آثار توجیه اقتصادی برایش نداشته باشد، دولت باید از این جنس فیلم‌ها حمایت کند اما نکته این است که دولت روی چه کسانی سرمایه‌گذاری کند. مسئله اصلی این است که این حمایت از کسانی صورت گیرد که مارکت و پخش برایشان مهم باشد.» اما اگر حمایت‌های دولتی از بخش‌خصوصی کمرنگ شود چه اتفاقی می‌افتد؟ خانی در این زمینه معتقد است: «بخش‌خصوصی می‌تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد و این سال‌ها خیلی از فیلم‌ها بدون وابستگی به دولت ساخته می‌شود. من به‌عنوان تهیه‌کننده این نگرانی را ندارم که دولت حمایت خود را قطع کند؛ چرا که جریان طبیعی سینما بدون حضور دولت هم ادامه پیدا می‌کند.»
چالش‌های چتر حمایتی دولت
در همینه زمینه :
