رهنمای پاییزه خرید مسکن!

مسعود میر

قصه از همانجا شروع شد که هر بازیگر پفکی یا استخوانی سریال‌ها و فیلم‌های آبکی به مدد فوتوشات‌های اینستاگرامی و پرسه‌های بیکاری مردم در فضای مجازی، برای خودش هوادار دشت کرد و از یک جایی به بعد دیگر احساس کرد که اگر درباره شکافت اتم یا هنر پسامدرن و حتی سیاست‌های استراتژیک دول مختلف اظهارنظر نکند میلیون‌ها نفر ممکن است راه به بیراهه ارجح بدانند و خدای نکرده دچار سندروم نبود دانای کل در تمامی مراحل زندگی‌شان شوند.
در آخرین رونمایی مجازی از این درفشانی‌های اینستاگرامی چشم جماعت اینستاگرامر ایرانی روشن شد به رهنماهای پاییزه یک بازیگر درجه چندم درباره دست و پا داشتن، مسکن، رفاه و البته اوضاع مساعد مالی.
البته این حرف‌های پاییزه اصلا محل بحث نیست اما به قول دوستی فالوئرها باید عاقل باشند و بدانند که دقیقا مشغول هواداری از چه‌کسی هستند.
موضوع خیلی سرراست است: برخلاف حرف‌های بی‌سر و ته در آن ویدئوی اینستاگرامی، آنهایی که بعد از 30سال زحمت‌کشیدن نتوانسته‌اند خانه بخرند اصلا بی‌دست و پا نیستند. آنها یکی از میلیون‌ها نفر جامعه آماری قشر متوسط این مملکت هستند که به شهادت بیلان‌های وزارت راه و شهرسازی آن‌هم نه برای امروز که قیمت خانه سر به ثریا گذاشته که با شرایط حدود یک دهه پیش امکان خانه خریدن را نیافتند.
 کاش به جای لولیدن در پیج چنین دانایانی، یک جست‌وجوی ساده و البته یک خبر رسمی را ملاک قرار بدهیم و بعد نتیجه را به این قرار بخوانیم: براساس گزارشی که وزارت راه و شهرسازی در سال ۹۳ منتشر کرد، سال‌های ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۱ بیشترین طول دوره انتظار برای مسکن‌دارشدن خانوارهای ایرانی بود، به‌طوری که در سال ۱۳۸۹، هر خانوار ایرانی با ذخیره یک‌سوم درآمد خود برای خانه‌دارشدن باید ۳۵سال انتظار بکشد و این میزان در سال ۹۰ با افزایش درآمد به ۳۳سال و در سال ۱۳۹۱ با افزایش قیمت مسکن به ۳۶سال رسید.
این آمار نشان می‌دهد که رشد بیش از ۱۰۰ درصدی قیمت مسکن در یک سال گذشته قطعا این انتظارها را طولانی‌تر خواهد کرد، به‌طوری که اگر درآمدها حتی به میزان نرخ تورم رشد کنند، باز هم رشد قیمت مسکن به‌گونه‌ای است که از نرخ تورم پیشی گرفته و هر خانوار ایرانی که حداقل دستمزد را دریافت می‌کند، حداقل باید ۴۰سال پس‌انداز کند تا بتواند صاحب مسکن شود.
من و ما به‌عنوان اعضای جامعه متوسط شهری که برای خرید خانه همیشه ‌رؤیا می‌بافیم بهتر است دو چیز را کاملا در ذهن خود حک کنیم: اول اینکه ما بی‌دست و پا نیستیم و دوم اینکه این اظهارنظرهای رهنماگونه را به برگ پاییزه بگیریم.