ژنرال‌های بی‌نشان

فاطمه عباسی

«این روز‌ها کار من رساندن اکسیژن اضطراری به بیمارستان‌هاست. من تریلی دارم، می‌توانم مثل بعضی‌ها بار تیرآهن جابه‌جا کنم، بار آهن ببرم و درآمدش هم خیلی بهتر است، اما الان در حد توانم در جاده‌ها برای کمک به کادر درمان و هموطنانم مشغول به این کار هستم. من کم و بیش حدود ۷ یا ۸‌ماه است که هر موقع بیمارستان‌های تهران، قائمشهر، بابل و... نیاز داشته باشند، در خدمت‌شان هستم تا این وظیفه را در کمترین زمان ممکن، برای‌شان انجام دهم. این کار را هم وظیفه خود می‌دانم نه لطف.» این صحبت‌های شاهرخ بیکلری، راننده تریلی است که این روزها تصاویرش در شبکه‌های مجازی دست به‌دست می‌شود و تحسین بسیاری از کاربران را به همراه داشته است. ماجرا از این قرار است که لاستیک تریلی شاهرخ بیکدلی که حامل اکسیژن اضطراری از تهران به بیمارستان رازی قائمشهر بوده، ناگهان در مسیر مشکل پیدا می‌کند. او تصمیم می‌گیرد به داخل یک شهر برود تا آپاراتی پیدا کند، اما تماس‌های مکرر مسئولان بیمارستان که به او می‌گویند اکسیژن ذخیره بیمارستان رو به اتمام و جان صد‌ها نفر در خطر است، باعث می‌شود با همان شرایط به مسیر خود ادامه دهد که بارش را زودتر به مقصد برساند تا جان بیماران کرونایی به خطر نیفتد. به همین دلیل لاستیک ماشینش که این روز‌ها قیمت کمی هم ندارد، تکه تکه و به‌طور کامل غیرقابل استفاده می‌شود. بعد از انتشار این ماجرا در شبکه‌های اجتماعی، عده‌ای با آقای بیکدلی تماس گرفته و از او شماره کارت خواسته‌اند تا خسارت وارد شده را به حسابش واریز کنند. اما او نمی‌پذیرد و از مردم می‌خواهد که اگر می‌خواهند پولی جمع کنند، آن را برای تهیه دارو و خدمات پزشکی بیماران کرونایی پرداخت کنند. همه این ها را گفتیم که بگوییم در جوار سرداران کرونا! ژنرال‌های بی‌نشانی هستند که قلبشان برای مردم می‌تپد و فداکاری‌هایشان جان تعداد زیادی از آدم‌ها را در این روزگار خاکستری نجات می‌دهد. کاش قدرشان را بدانیم.