از دسته گوشتکوبی تا دسته‌خلبانی

احسان بهرام غفاری    
 
اواخر دهه60، پدیده نوظهوری به‎‌‎نام آتاری توانست خیلی زود جای فوتبال با توپ دولایه را در کوچه‎‌‎ها بگیرد؛ دستگاهی مشکی و مستطیل‎‌‎شکل که قابلیت نصب دو‌دسته روی آن بود و می‎‌‎توانستی چند بازی را با آن انجام بدهی. کسانی‎‌‎که پولدارتر بودند از دسته‎‌‎های بهتری استفاده می‎‌‎کردند؛ دسته‎‌‎هایی منسوب به دسته قایقی، دسته خلبانی و دسته گوشتکوبی! و کاست‎‌‎هایی که باید روی این دستگاه نصب می‎‌‎کردی تا 36بازی را به‎‌‎صورت یک‎‌‎لبه یا دولبه روی خود جای می‎‌‎داد و بسته به پولی که داشتی، از یک بازی تا 72 بازی را می‎‌‎توانستی بخری و یک عمر مشغولش باشی! تاخت‌زدن فیلم یا دسته و امانت‌دادن آنها هم از سنت‎‌‎های این وسیله بود. یکی می‎‌‎دادی و یکی می‎‌‎گرفتی و وای به‎‌‎ روزی‎‌‎ که دسته‎‌‎ها به‎‌‎دلیل بیش از حد استفاده‌کردن، نا‎‌‎کارآمد می‎‌‎شد. روزگار بر ما سیاه می‎‌‎شد و تا رسیدن پول و التماس برای خرید یک دسته، آتاری در چلواری سفید پیچیده  می‌شد و به درون کمد می‎‌‎رفت. آنها که شرایط خرید آتاری را نداشتند، اجاره می‎‌‎کردند؛ ساعتی، یک‌روزه و یا یک هفته‎‌‎ای با تعداد مشخصی فیلم بازی. آتاری همه‎‌‌‎چیز نسل دهه60 بود و حتی بعدها که کمودرو، سگا و نینتندو به بازار آمد باز هم نتوانست عشق به آتاری را پر کند.