بدون دوچرخه، هرگز!

میثم قاسمی_خبر‌نگار

یادم نمی‌آید که اینجا گفته بودم یا نه؛ اما من از اول اسفند سال گذشته تا الان، دورکار هستم. اگر خروج از خانه بابت خریدهای روزانه را به‌حساب نیاوریم، حضورم در خیابان، واقعا کم بوده و در همان میزان اندک هم سهم دوچرخه، بسیار بیشتر از سایر وسایل نقلیه بوده است. در این بین، نکته جالبی که خودم توجهی به آن نکرده بودم، استفاده از تاکسی بود.
هفته گذشته برای انجام یک مصاحبه، مجبور به خروج از خانه بودم و با تاکسی اینترنتی رفتم و چون دیگر یادم رفته بود ترافیک شهری - آن هم در نخستین ساعت‌های صبح - چگونه است، دیرتر از زمان هماهنگ شده به محل قرار رسیدم. دوچرخه در ترافیک نمی‌ماند. نکته مهمی که یک‌بار دیگر به ذهنم خطور کرد. درست است که سرعتش کمتر از خودرو است اما اگر محاسبه کرده باشید فاصله دو نقطه در شهر، ۳۰دقیقه است و لازم نیست ترافیک را درنظر بگیرید.
خلاصه به مقصد رسیدم؛ مصاحبه طولانی را به همراه دوستان انجام دادیم و حدود ساعت ۲راهی خانه شدم. فرصت مناسبی داشتم برای پیاده‌روی و واقعا دلم تنگ شده بود برای راه رفتن. بعد از حدود ۲۰دقیقه پیاده‌روی به پل سیدخندان رسیدم و سوار تاکسی شدم. اینجا بود که یادم آمد حدود ۱۰‌ماه است سوار تاکسی خطی نشده‌ام. همین تاکسی‌های زردرنگ که دوستان و همراهان همیشگی ما در شهرند.
نفر دومی بودم که روی صندلی عقب می‌نشست و با تعجب، آقای راننده آمد و راه افتاد. یادم هست که تا قبل از کرونا، راننده‌ها حاضر بودند ساعت‌ها در ایستگاه بمانند اما با یک نفر کمتر، حرکت نکنند؛ اما حالا‍! عادت‌ها خیلی سریع تغییر می‌کنند. دست در جیبم کردم و دیدم فقط دو تا ۱۰هزار تومانی دارم. از قبل به خاطرم مانده بوده که دادن اسکناس درشت به راننده تاکسی، یعنی یک جنگ اعصاب طولانی. در همان ابتدای مسیر، پول را به راننده دادم که فرصت جور کردن بقیه را داشته باشد و یک معذرت‌خواهی هم کردم که از عمق فاجعه کم کنم. با تعجب دیدم راننده چیزی نگفت؛ اما بعد که بقیه پول را داد، متوجه شدم. آقا کرایه‌ها چقدر گران شده!
به خانه که رسیدم، حس عجیبی داشتم. گرچه بعد از مدت‌ها به شهر رفته بودم و چند نفر از دوستان را دیده بودم؛ هرچند پیاده‌روی کرده بودم اما از شهرگردی، احساس لذت نداشتم. به دوچرخه‌سواری عادت کرده‌ام و بدون آن در خیابان، چیزی کم دارم.